Ήμασταν λέει, σε μια μεγάλη συναυλία. Ήταν τραγούδια του έρωτα και της αγάπης, απ' εκείνα που δεν λογαριάζουν την πείνα και τον θάνατο. Ούτε τα σύνορα και τον πόλεμο. Ήταν όλοι οι φίλοι μας εκεί. Το καλοκαίρι και το φεγγάρι, η θάλασσα και το κύμα, ο αέρας και το αλάτι. Η άμμος ήταν χρυσή. Χόρευαν τα αστέρια, χορεύαμε κι εμείς. Είχαμε γίνει κεριά που λιώναμε, αστέρια που κάναμε βόλτα στη νύχτα. Έρχονταν συνέχεια κι άλλοι. Άλλοι ήταν ντυμένοι κλόουν, άλλοι αντίσταση κι ανυπακοή, αμφισβήτηση και επιμονή. Ένας απέραντος κόσμος από στιγμές, χαμόγελα και δάκρυα.
Φορούσες ένα μακρύ άσπρο φόρεμα όταν ανέβηκες μόνη στη σκηνή. Είπες το τραγούδι της Λάρα Φάμπιαν, je t'aime.
Τα αστέρια δάκρυσαν, ο αέρας σώπασε, δύο δελφίνια βγήκαν στη στεριά, ένας μεγάλος ελέφαντας, τον είδα, να χορεύει κι αυτός.
Όταν ξυπνήσαμε το πρωί, δεν ήμασταν παρά δυό μικρές άσπρες βάρκες στο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου