Προσπαθώ ν' αποκρυπτογραφήσω τη λαλιά του. Επιμένω απ' το πρωί να γράφω σύμφωνα και φωνήεντα. Ασυναρτησίες προκύπτουν. Σαν να είμαι στη φρέσκη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου προσπαθώντας να πλάσω μια ιστορία της προκοπής, μόνο με τους τίτλους των βιβλίων. Σίγουρα το λ υπάρχει στο τετράγωνο. Να διακρίνω το α της Άνοιξης, το ε του έρωτα. Σίγουρα αυτά. Αλλά που; Η λαλιά του με μεθάει, με, αποσυντονίζει. Μου φάνηκε πως είπε και το ρ. Τι λέει; Την άνοιξη τραγουδάει και τη λέει εαρ. Άκουσα νομίζω πάλι το α μια σταλιά ακόμα.
Το αηδόνι κάνει διάλλειμα. Αρχίζει ξανά να κελαηδεί. Είναι κρυμμένο στα φύλλα της μεγάλης κερασιάς. Εγώ στη ρίζα της. Ψάχνω να βρω τι λέει τ' αηδόνι. Αν το πω σε κάποιον θα με περάσει για τρελό. Είμαι ωστόσο έξυπνος να μην το εξομολογηθώ.
Τότε έγινε το θαύμα. Το αηδόνι ήρθε στον ώμο μου. Μου μίλησε ψυθιριστα με φωνή καθαρή κι ανθρώπινη.
"Σταμάτα να με αναλύεις. Ζήσε με. Σπαταλάτε το χρόνο σας οι άνθρωποι τεμαχίζοντας τη ζωή στη θεωρία. Ζήσε την ομορφιά που σου ανήκει, τον ήλιο, τα δέντρα, τα βουνά και τη θάλασσα, τα χρώματα, δεν αναλύονται τα ποιήματα της ζωής"
Και πέταξε πάνω στο άρωμα μιας παλιάς τριανταφυλιάς. Συνέχισε να κελαηδάει.
Απόμεινα με τις ασυναρτησίες μου.
Έγραψα μόνο στο χαρτί. Τι καλά τα λέει τ' αηδόνι. Τον τίτλο ενός αγαπημένου τραγουδιού.σπαθώ ν' αποκρυπτογραφήσω τη λαλιά του. Επιμένω απ' το πρωί να γράφω σύμφωνα και φωνήεντα. Ασυναρτησίες προκύπτουν. Σαν να είμαι στη φρέσκη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου προσπαθώντας να πλάσω μια ιστορία της προκοπής, μόνο με τους τίτλους των βιβλίων. Σίγουρα το λ υπάρχει στο τετράγωνο. Να διακρίνω το α της Άνοιξης, το ε του έρωτα. Σίγουρα αυτά. Αλλά που; Η λαλιά του με μεθάει, με, αποσυντονίζει. Μου φάνηκε πως είπε και το ρ. Τι λέει; Την άνοιξη τραγουδάει και τη λέει εαρ. Άκουσα νομίζω πάλι το α μια σταλιά ακόμα.
Το αηδόνι κάνει διάλλειμα. Αρχίζει ξανά να κελαηδεί. Είναι κρυμμένο στα φύλλα της μεγάλης κερασιάς. Εγώ στη ρίζα της. Ψάχνω να βρω τι λέει τ' αηδόνι. Αν το πω σε κάποιον θα με περάσει για τρελό. Είμαι ωστόσο έξυπνος να μην το εξομολογηθώ.
Τότε έγινε το θαύμα. Το αηδόνι ήρθε στον ώμο μου. Μου μίλησε ψυθιριστα με φωνή καθαρή κι ανθρώπινη.
"Σταμάτα να με αναλύεις. Ζήσε με. Σπαταλάτε το χρόνο σας οι άνθρωποι τεμαχίζοντας τη ζωή στη θεωρία. Ζήσε την ομορφιά που σου ανήκει, τον ήλιο, τα δέντρα, τα βουνά και τη θάλασσα, τα χρώματα, δεν αναλύονται τα ποιήματα της ζωής"
Και πέταξε πάνω στο άρωμα μιας παλιάς τριανταφυλιάς. Συνέχισε να κελαηδάει.
Απόμεινα με τις ασυναρτησίες μου.
Έγραψα μόνο στο χαρτί. Τι καλά τα λέει τ' αηδόνι. Τον τίτλο ενός αγαπημένου τραγουδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου