Το χωράφι παλιά ήταν θάλασσα, όλος ο Θεσσαλικός κάμπος ήταν θάλασσα. Απ' τα Μετέωρα ως τα Τέμπη. Απόμεινε ο Πηνειός και οι νεραϊδες. Τα βράδια που ερημώνουν τα χωράφια, βγαίνουν οι νεραϊδες και στήνουν χορό. Μικροκαμωμένα βήματα συναντώ το πρωί, πάνω στο φρεσκοοργωμένο χώμα. Και μαντήλια άσπρα παρατημένα. Μερικές φορές επάνω στον Κόζιακα διακρίνω ναυαγισμένα καράβια, σαν της Ζακύνθου. Ύστερα πάλι χάνονται με την αυγή.
Ένα βράδυ καλοκαιριού κοιμήθηκα μεθυσμένος στο χώμα. Την νύχτα άκουγα μια νεράιδα να τραγουδά. Ήταν τόσο γλυκό το τραγούδι της, που έγινα Οδυσσέας. Είδα τον Ποσειδώνα να την παίρνεί μαζί του και να φεύγουν με ένα μεγάλο άσπρο καράβι. Το χωράφι ήταν θάλασσα, απέραντη γαλάζια. Ξύπνησα. Ένοιωθα σαν ναυαγός σε άγνωστο νησί. Στη ζωή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου