Χαράματα ξεκίνησα για το βουνό. Φορτωμένος με τα δεινά του κόσμου. Είδα κατάματα παρθένα την άνοιξη να με καλεί, τον ήλιο να προβάλλει. Δέντρα, ποτάμια με νερά, λουλούδια ανθισμένα. Πουλιά να κελαηδούν, πέτρες να χορταριάζουν. Έφτασα στην πιο ψηλή κορφή του Κόζιακα. Εκεί που φτάνω πάντα, όταν όλα γύρω μου είναι σκοτεινά, όλα είναι θλιμμένα.
Όλα ήταν εκεί. Η αγαπημένη μου πέτρα που από μικρός χάραξα τ' όνομά σου, η πηγή με το αθάνατο νερό, η ανθισμένη κουτσουπιά. Ήταν ακόμα μια γραφή στου πλάτανου τη ρίζα. Επιτάφιος έρωτας. Ποιός πέρασε πάλι από δω; Κάποιος σαν κι εμένα.
Έμεινα λίγο σιωπηλός, αγνάντεψα τον κάμπο. Ύστερα μίλησα στα ίσια στο Θεό. Έγινε άνθρωπος κι αυτός κι έκατσε κοντά μου. Θεέ, Φύση κι Ερωτά μου τι γίνεται στη γη; Τόσοι ανθρώποι πάνε.
Μ' αγκάλιασε, με σώπασε γαλήνη, μιλιά δεν είπε στο γιατί.
"Πάρε το μονοπάτι σου, της φύσης είναι δρόμος, η γης δεν έχει σύνορα, ούτε η ζωή, μήτε ο θάνατος έχουν αρχή και τέλος, μόνο τα πάθη του Χριστού, του Έρωτα ο πόνος"
Έμεινα μόνος, κάτω ο κόσμος μια ζωγραφιά στον ήλιο, ο ουρανός γαλάζιος.
Δίπλα μου ένα ελάφι έβοσκε τη γης, τ' αηδόνι κελαιδούσε.
Μάζεψα μια χούφτα αγριολούλουδα. Τ' ακούμπησα στον Επιτάφιο έρωτα, έσκυψα, ήπια νερό, άπλωσα τα χέρια μου ψηλά.
Πόσο ήθελα να σ' αγκαλιάσω τότε. Εσένα και τον Θεό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου