Το μοντάζ είναι η τέχνη της ζωής. Και η μόνη διαφωνία με τη γυναίκα μου. Αυτό το κρατάμε, εκείνο το πετάμε. Τη νοσταλγία την κρατάμε; Ναι, είναι η μνήμη της ιστορίας μας.
Την θλίψη την πετάμε; Ναι, κρατάμε μόνο την μελαγχολία της.
Γεμίσαμε το σπίτι με περιττά πράγματα, ασημικά στα συρτάρια, βαρίδια στο μυαλό. Αποδείξεις που μαρτυράν το πανάκριβο πλήρωμα της καθημερινής φυλακής μας.
Της πέταξα ένα πανάκριβο σερβίτσιο στα σκουπίδια και τσακωθήκαμε το πρωί. Ηταν γεμάτο αράχνες. Για εκδίκηση μου πέταξε τα πρώτα μου ποιήματα. Δεν με νοιάζει της είπα, τα κουβαλάω μέσα μου. Ήταν τόσο ανάλαφρα σαν όνειρα.
Μετά εγώ πέταξα την κεραία της τηλεόρασης. Πάντα ήθελα να ξηλώσω όλες αυτές τις κεραίες της άχρηστη υπερπληροφόρησης. Με έπνιγαν στο λαιμό και στο μυαλό. Τρόμαξα να την ηρεμήσω σήμερα. Μα έχεις τα βιβλία σου, τις ταινίες που επιλέγεις, το ίντερνετ, τους δίσκους σου, αφού δεν βλέπεις τηλεόραση, τι την θέλουμε; Ευτυχώς συμφώνησε.
Τον κήπο τον κρατάμε. Ναί!
Τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες; Ναί!
Τα χαμόγελα; Ναί
Πετάω τον θυμό και την οργή, κρατάω μόνο την κατανόηση!
Τους φίλους μας; Ναι!
Την αγάπη μας; Ναι!. Με ένα στόμα.
Γεμάτος σκόνη και ιδρώτα, κάθε φορά που πιάνω το μοντάζ της ζωής μου. Ευτυχώς έχω το χωράφι. Η φύση δεν θέλει μοντάζ. Είναι ολόκληρη η ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου