Χοντρές σταγόνες βροχής στο τζάμι του αυτοκινήτου. Μαύρα σύννεφα στον ουρανό, ευχές για καλό μήνα στα παραθύρια των απομονωμένων ανθρώπων. Η άνοιξη της ανθρωπότητας αργεί φέτος. Πάντα αργούσε για τους πολλούς. Κάποια εκατομμύρια δεν την προλαβαίνουν ποτέ, κάθε χρόνο. Τρία από πείνα. Άλλα τόσα από λαιμαργία.
Ξαφνικά ο κόσμος ενώνεται. Απέναντι σ' έναν αόρατο εχθρό. Χτυπάει και τους πλούσιους της γης. Ω, τι κρίμα. Ακόμα κι αυτούς; Μεγάλο κακό για τον κόσμο της υπερκατανάλωσης. Γκρεμίζονται και τα χρηματιστήρια λέει. Ζει ο άνθρωπος χωρίς χρηματιστήρια;
Η βροχή δυναμώνει. Η σκέψη μου μικραίνει. Θέλω να μιλήσω και δεν μπορώ. Ο μολυσμένος αέρας με πνίγει. Τα πουλιά κρυμμένα σώπασαν τη μέρα. Ζει ο άνθρωπος σε τσιμεντένια κλουβιά;
Η σημαία στην Ακρόπολη κυματίζει μεσίστια. Ο Άνθρωπος αγωνιστής έφυγε. Ποιός θα απομείνει τώρα όρθιος στη γή;
Ποιός θα αντισταθεί στον μεγαλύτερο ιό που κουβαλάει ο άνθρωπος, της αδικίας τον ιό;
Αν η Εύα δεν δάγκωνε το μήλο του παραδείσου, αν, μπορεί να υπήρχε απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου