Υγρή, μουντή ανοιξιάτικη μέρα στην καρδιά του θεσσαλικού κάμπου. Μουσκεμένα οργωμένα χωράφια, έτοιμα για σπορά. Κι άλλα καταπράσινα λιβάδια ταξιδεύουν τα μάτια απ' την εύφορη γη στον θόλο του ουρανού. Μετά από μέρες βροχής τα πουλιά κελαηδούν ερωτικά πάνω στα φρέσκα κλαδάκια της ιτιάς, κρυμμένα στα τρυφερά πρώτα φύλλα. Απλώνει η φύση την ομορφιά της να πάρει τη θλίψη των ανθρώπων.
Άρρωστη η πυξίδα του ανθρώπου, χάνεται η διαδρομή του. Η ανατολή και η δύση αιώνιες σταθερές, βορράς και νότος μάχονται σκληρά. Παλεύει το κακό με το καλό, το εφήμερο με το αιώνιο. Ζυγίζω τις λέξεις. Αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, η χαρά της ζωης. Πόλεμος φτώχεια, πείνα, ο θάνατος.
Ο μόνος απολογισμός που απομένει είναι οι φυτρωμένοι σπόροι ανάμεσα στα ζιζάνια.
Γονατίζω ευλαβικά στη γη. Αν δεν ξεριζώσω τα λαίμαργα ούτε τα απαραίτητα θα καρπίσουν.
Είναι κάποια αγριόχορτα που θέλουν όλη τη γη δική τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου