Η αναμονή είναι η φαντασία της ηδονής*

*εξαρτάται τι πλάθει το μυαλό σου

Πρώτο ολόκληρο σαββατοκύριακο εκτός βασάνων της δουλειάς. Κάποτε δεν άντεχα τις Κυριακές, ήταν έρωτας το βιβλιοπωλείο. Κι έτσι πρέπει να είναι. Ο έρωτας μας καθορίζει. Και ο θάνατος. Τώρα είναι ο θάνατος. Είναι η αναμονή του εκτός δουλειάς. Ποιος μίλησε για δουλειά, για πάθος μιλάμε. Χιλιάδες φορές λέει η Ζατέλη.

Πρώτο ολόκληρο σαββατοκύριακο. Σαν απόμερη, κρυμμένη παραλία, με τυρκουάζ χρώμα η θάλασσα, με άσπρα βότσαλα και λεπτή άμμο. Να φυτέψουμε και δυό φοίνικες για το σκηνικό; Πίσω η πλαγιά με τα τζιτζίκια, μπροστά ο ανοιχτός ορίζοντας. Ένας άντρας και μια γυναίκα.. Ανοίγουν τις ψάθες τους, ο ιδρώτας στάζει, τα σώματα καίνε. Χάνονται στο βυθό, στη πρώτη βουτιά. Και δυο κεφάλια αναδύονται μες απ’ τα καθαρά νερά. Η γυναίκα τυλίγει τα χέρια της στο λαιμό του άντρα. Το πιο γλυκύτερο αλμυρό φιλί.

Το βράδυ στη θεατρική παράσταση θα τα πούμε. Το μεγάλο μας τσίρκο. Έκανα όλη την εβδομάδα κράτημα στα τσιγάρα , έχω τα εισιτήρια. Ναι, θα πάμε, να καθρεφτίσουμε τη ζωή μας, μέσα από σημαντικές στιγμές, βαρέθηκα τη μίζερη καθημερινότητα.

-Τι κοιτάς;

-Το γεμάτο καλοκαίρι.

Ο θερινός κινηματογράφος παίζει ένα σωρό αμερικανές, δεν μας χαλάει, έχει δροσιά στο μύλο τα βράδια και καρέκλες του σκηνοθέτη.

Στο φρούριο, το μικρό θέατρο μας περιμένει αξιόλογα. Πρέπει να κάνουμε οικονομία, θα τρώμε εξ’ άλλου ελαφρά, καλοκαίρι είναι.

Πάω να πάρω τη σκηνή. Θα την στήσω στον κήπο απόψε. Κάτω απ τη ροδιά. Θα αφήσω και το λάστιχο ανοιχτό όλη νύχτα, σαν να ακούω τους καταρράκτες της Εδέσσης.

Θα πάρω τη λάμπα πετρελαίου, εκείνη που στολίζει μια γωνιά στη βιβλιοθήκη. Θα την ανάψω. Τα περασμένα δεν είναι όνειρο. Σαν χαμοκέρασα στο δάσος μυρίζει. Μύρισε να δεις. Το καινούριο βιβλίο του Καλλιφατίδη. Απόψε δεν θα κοιμηθώ μαζί σου. Το διάβασμα θέλει σιωπή βαθειά. Κάθε καλοκαίρι κι ένας Καλλιφατίδης. Για τη ζωή του γράφει. Ε και; Και φασολάκια να καθαρίζει η μάνα του στη βεράντα , αυτός γράφει για την ζωή. Πριν το θάνατο.

- Τα μπέρδεψες όλα.

- Στο όλο πιστεύω.

Απλά θέλησα να το κάνω κομμάτια σήμερα Να αφήσω στην άκρη το τραγικό. Προτιμάς να σου μιλήσω για τις αυτοκτονίες του εικοσιτετραώρου;

Από αύριο θα βγαίνει και επίσημα δελτίο. Στο τέλος τον ειδήσεων. Μετά τον καιρό και το χρηματιστήριο. Οι αυτοκτονίες δεν αφοράνε τόσους, όσους το χρηματιστήριο. Θυμάσαι κάποτε της λειψυδρίας το δελτίο; Ευτυχώς ακόμα έχουμε νερό.

Μου το υπόσχεσαι ότι δεν θα αυτοκτονήσεις ποτέ; Ορκίσου Έτσι μπράβο!

Καίει ο ήλιος. Πάω για βουτιά Θα’ ρθείς;

Με μια ανάσα. Να σου δείξω το βυθό.

Ταξιδευτής
30 Ιουνίου 2012