Αφορμή για το σχόλιο ήταν μια μεταξύ σοβαρού κι αστείου μεσημεριανή κουβέντα, ότι το κεφάλαιο της Αpple είναι τριπλάσιο από το χρέος της Ελλάδας. Ίσως να έχει δημοσιευτεί κάτι σχετικό, όπως δημοσιεύτηκε χτες και για τους Έλληνες εφοπλιστές, που ξαφνικά τους πήρε ο πόνος. Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν πιστεύω σε θαύματα. Εκτός από το θαύμα της ζωής.
Άσχετα με τις ονειρώξεις του ύπνου.
Για φαντάσου, ξαφνικά να δινόταν μια λύση. Μα αν ήταν να δοθεί λύση, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ. Όλα ήταν προσχεδιασμένα.
Τούτη η αρχή, αυτής της κυβέρνησης, είναι η ειρωνεία της τύχης. Τούτη η επιλογή, σε σχέση με την άλλη του Σύριζα, είναι ο τραγέλαφος της ιστορίας.
Κι εκεί που φανταστήκαμε για λίγο μια Ευρώπη να ταρακουνιέται συθέμελα, επιλέξαμε την παρεούλα της Μέρκελ. Να ήταν και όμορφη;
Όμοιος ομοίω αεί πελάζει.
Τούτος ο δρόμος του αργού θανάτου, είναι ο πλέον βασανιστικός. Ώσπου να φτάσουμε στο προδιαγεγραμμένο εφιαλτικό τέλος.
Όσοι με τον τρόπο τους στήριξαν τούτη τη συνέχεια, απορώ τώρα από πού θα αντλήσουν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας. Το δικαίωμα του πολίτη να απαιτεί τα δικαιώματά του. Αυτό που προϋποθέτει όμως και υποχρεώσεις.
Το θράσος και η υποκρισία όμως, περισσεύουν στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.
Προσωπικά νοιώθω ότι είμαστε πάλι σε προεκλογική περίοδο ή στην ανάγκη, που θα οδηγήσει τα πράγματα στο τέλος.
Δεν εφησυχάζουμε ούτε λεπτό. Αυτοσαρκαζόμαστε και σαρκάζουμε, να σταθούμε ζωντανοί σε μια Ελλάδα που αργοπεθαίνει..
Δεν λιποτακτούμε, για να μπορούμε να διεκδικούμε την αξιοπρέπεια του πολίτη, που δεν στέκεται αδιάφορος απέναντι στα πράγματα.
Είναι εύκολο να λες ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο. Ας διαλέξουμε τώρα το μαγιό που θα φορέσουμε στη παραλία.
Ή να γράφεις σχολιάκια, περιγράφοντας την τραγωδία που βιώνουμε, όπως εγώ. Το ζητούμενο είναι οι προτάσεις.
Την μόνη εναλλακτική πρόταση ο λαός, προσωρινά, την απέρριψε. Άλλοι προτίμησαν την αποχή, άλλοι την Ανταρσύα χωρίς ανταρσία και άλλοι εναπόθεσαν στον επόμενο αιώνα, την όποια αλλαγή επικαλούνται.
Κάνοντας σούμα όλα αυτά, είπαμε καλά είμαστε όπως είμαστε, που να τρέχουμε τώρα σε καινούριους δρόμους, γεμάτο ανηφόρες, άγνωστους, συνηθίσαμε γελασμένοι, ας μη μας ξεγελάσουν κι οι άλλοι.
Τώρα σειρά έχουν οι γελοιογράφοι, το καλοκαίρι θα ανθίσουμε στις παραλίες, το φθινόπωρο θα ματώσουμε πάλι.
Και τότε θα δούμε, πως η ανάγκη γίνεται ιστορία…
Ταξιδευτής
27 Ιουνίου 2012
Κι εκεί που φανταστήκαμε για λίγο μια Ευρώπη να ταρακουνιέται συθέμελα, επιλέξαμε την παρεούλα της Μέρκελ. Να ήταν και όμορφη;
Όμοιος ομοίω αεί πελάζει.
Τούτος ο δρόμος του αργού θανάτου, είναι ο πλέον βασανιστικός. Ώσπου να φτάσουμε στο προδιαγεγραμμένο εφιαλτικό τέλος.
Όσοι με τον τρόπο τους στήριξαν τούτη τη συνέχεια, απορώ τώρα από πού θα αντλήσουν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας. Το δικαίωμα του πολίτη να απαιτεί τα δικαιώματά του. Αυτό που προϋποθέτει όμως και υποχρεώσεις.
Το θράσος και η υποκρισία όμως, περισσεύουν στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.
Προσωπικά νοιώθω ότι είμαστε πάλι σε προεκλογική περίοδο ή στην ανάγκη, που θα οδηγήσει τα πράγματα στο τέλος.
Δεν εφησυχάζουμε ούτε λεπτό. Αυτοσαρκαζόμαστε και σαρκάζουμε, να σταθούμε ζωντανοί σε μια Ελλάδα που αργοπεθαίνει..
Δεν λιποτακτούμε, για να μπορούμε να διεκδικούμε την αξιοπρέπεια του πολίτη, που δεν στέκεται αδιάφορος απέναντι στα πράγματα.
Είναι εύκολο να λες ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο. Ας διαλέξουμε τώρα το μαγιό που θα φορέσουμε στη παραλία.
Ή να γράφεις σχολιάκια, περιγράφοντας την τραγωδία που βιώνουμε, όπως εγώ. Το ζητούμενο είναι οι προτάσεις.
Την μόνη εναλλακτική πρόταση ο λαός, προσωρινά, την απέρριψε. Άλλοι προτίμησαν την αποχή, άλλοι την Ανταρσύα χωρίς ανταρσία και άλλοι εναπόθεσαν στον επόμενο αιώνα, την όποια αλλαγή επικαλούνται.
Κάνοντας σούμα όλα αυτά, είπαμε καλά είμαστε όπως είμαστε, που να τρέχουμε τώρα σε καινούριους δρόμους, γεμάτο ανηφόρες, άγνωστους, συνηθίσαμε γελασμένοι, ας μη μας ξεγελάσουν κι οι άλλοι.
Τώρα σειρά έχουν οι γελοιογράφοι, το καλοκαίρι θα ανθίσουμε στις παραλίες, το φθινόπωρο θα ματώσουμε πάλι.
Και τότε θα δούμε, πως η ανάγκη γίνεται ιστορία…
Ταξιδευτής
27 Ιουνίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου