Μεσοχώρα

Η Μεσοχώρα  είναι ένας φανταστικός τόπος, δεν υφίσταται. Την έπλασα εγώ στο μυαλό μου, να δροσιστώ τις μέρες του καύσωνα. Είναι μια Ουτοπία, σε υψόμετρo 800 μέτρων, στο ύψος της  καρδιά της. Δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός από τους Μεσοχωρίτες. Όπως και στο σώμα μας, η καρδιά πότε ερεθίζεται από το νου που κατοικεί στα ύψη και πότε από τον δρομέα μεγάλων αποστάσεων, στηριζόμενη όρθια. Έχει όμως χρέος να πριμοδοτεί  τo όλον  σώμα με κόκκινο αίμα, μέσα από τις φλέβες μας. Έτσι και η Μεσοχώρα, μια αγναντεύει ψηλά τις βουνοκορφές με τα έλατα ή τις φαλακρές πέτρινες ακίδες που αγγίζουν τον ουρανό, και μια χαμηλοθωρούσα τα πόδια της, που ποτίζονται από  τον ελεύθερο ρου χρωματιστών νερών.

Η Μεσοχώρα υπάρχει μες τον καθένα μας, σαν τόπος γενέθλιος, παιδικών βιωμάτων και χάραξης των αισθήσεων ζωής, σαν αναχώρηση και σαν επιστροφή.

Η Μεσοχώρα είναι οι ρίζες του δέντρου, η φωλιά του πουλιού, η μουσική του ανέμου, οι καταιγίδες του καλοκαιριού- αστράφτει και βροντά μέσα μας-, είναι η αγκαλιά της μάνας, το χάδι του πατέρα, το παραμύθι της γιαγιάς και η φωνή του παππού, είναι οι παιδικοί φίλοι, τα αυτοσχέδια παιχνίδια των ονείρων μας.
Η Μεσοχώρα κατοικεί μέσα μας, άλλοτε στα ύψη και άλλοτε στα βάθη.
Με μια προσεκτικότερη ανάγνωση την ανακαλύπτει ο καθένας μας, τόσες φορές κάθε μέρα.

Ταξιδευτής
19 Ιουλίου 2012

Ασπροπόταμος, Μεσοχώρα