Τόσο απλά, τόσο ανέμελα

Γιατί άμα χάσουμε τις στιγμές του καλοκαιριού, τι θα κάνουμε από Σεπτέμβρη;
Μας ξεγελάνε οι κήνσορες, ξεγελάμε κι εμείς τους εαυτούς μας.
Νόμισαν οι πολλοί πως θα σώσουν τον εαυτούλη τους, έτσι νόμισαν, όσοι πάντα νομίζoυν πως το μόνο που έχουν  να νομίζουν, είναι  πως θα σωθούν οι ίδιοι. Κι έτσι γεμίσαμε νομίσματα.
Και μετά ήρθε το καλοκαίρι…
Το καλοκαίρι όμως όπως συμβαίνει συνήθως το ακολουθεί το φθινόπωρο και ύστερα ο χειμώνας.
Το καλοκαίρι θέλει ένα φανελάκι κι ένα σορτσάκι και σαγιονάρες, ωραίο το τρίο σήμερα με τις σαγιονάρες έψαχνε στην άμμο δις…

Κλείνω τα μάτια μου, κλείνω τα αυτιά μου, γεμίζω με ολοζώντανες ψευδαισθήσεις, βλέπω την μια όψη των πραγμάτων, φωτογραφίζω την ανατολή, τη δύση, τη φύση και τα ποτάμια, ακούω αγαπημένες μουσικές, ανοίγω πόρτες και παράθυρα, περπατώ ξυπόλυτος, βάζω κάθε λίγο τον σελιδοδείκτη στο βιβλίο που διαβάζω και μπαίνω κάτω από το κρύο νερό του κήπου, των νοσταλγιών και των ονείρων, στήνω ένα πανηγύρι με την βεβαιότητα της αβεβαιότητας, απόψε πάλι είμαι ζωντανός.

Δεν φταις εσύ που ο κόσμος είναι αλλού κι εσύ αλλού. Ο καθένας μας είναι κάπου.

 Ένα ζευγάρι γειτόνων, πάνω απ’ το κρεβάτι τους είχαν τη φωτογραφία του Αντώνη, πριν είχαν του Κωστάκη τους. Τώρα έβαλαν και του Βαγγέλη και του Φώτη. Η Αγία Τριάς. Αλλιώς δεν τα καταφέρνουν λέει, να κάνουν  τίποτα στο κρεβάτι. Οι τρείς αυτοί παίζουν τον ρόλο των ρόλο σεξουαλικών βοηθημάτων. Τώρα πως τα καταφέρνουν μ’ αυτούς τους τρεις να κάνουν σεξ, μόνο αυτοί ξέρουν. Πάντως αυτές τις μέρες δεν κάνουν τίποτα, γιατί νοιώθουν μεγάλη πίεση και οι τρεις -που τους έβαλαν πάνω απ’ το κρεβάτι τους, γιατί τους έβαλε η τρόικα από κάτω. Παλιά η γειτόνισσα φώναζε Παναγιά μου τις νύχτες. Όταν τη ρώτησα μια μέρα γιατί,  μου είπε ότι την έχει πάνω απ’ το κρεβάτι της. Κατάλαβα, της είπα..

Ρε, τη ζέστη κάνει τούτη την  ώρα. Ο καθένας είναι στον κόσμο του. Έτσι ήταν πάντα τα καλοκαίρια…

Ταξιδευτής
30 Ιουλίου 2012