Ντουμπάι

Καράβια που πλέουν τα σύννεφα στην κορυφή του Κόζιακα, διαδοχικά στρώματα καλύπτουν το εύρος του ουρανού, προσπαθεί ακόμα κι ο ήλιος να βρει πέρασμα, στέλνει κάποιες ακτίνες στη γη του Γενάρη, στον μήνα της αβεβαιότητας και της υπομονής.  Μικρές σταγόνες βροχής στο τζάμι του αυτοκινήτου υγραίνουν τη σκέψη μου, φωτιά που δεν σβήνει η ανησυχία μου για την Άνοιξη της ψυχής μας. Ο κάμπος επίπεδος και σιωπηλός, παραδομένος στα έγκατα της αδυναμίας του να υψώσει το μπόϊ του, ζηλεύει ατάραχος τις χιονισμένες βουνοκορφές. Χειμώνας που δεν είναι χειμώνας, ζωή που δεν ειναι ζωή. Προβλέψεις που δεν είναι προβλέψεις. Χάνεται ο κόσμος στα  γιατί, η πρόεδρος δεν φίλησε το σταυρό, ο εθνικός υμνος δεν έπαιξε και η μαυρούλα σκύλα μου δεν  έφερε ακόμα τα κουτάβια που γέννησε. Που είναι κρυμμένα τα νεογέννητα, τι θα κάνει ο καινούριος υπουργός με το περιβάλλον;

Ρητορικά ερωτήματα, ρητορικές απαντήσεις, πλαστικά και απόβλητα άλλη μια χρονιά.

Πέρα μακριά, στα χρόνια τα παλιά, βλέπω τη γιαγιά μου χαράματα να ζυμώνει, να φτιάχνει πίτα με τραχανά για πρωινό, δεν ήξερε η γιαγιά μου τη γκλαμουριά, ούτε καν το Ντουμπάι.