Παρκαρισμένος σ' ένα ανήλιαγο στενό της πόλης. Περπάτησα τους παλιούς δρόμους, έγιναν ακόμα πιο παλιοί. Οι τέντες των καταστημάτων βρώμισαν, λέκιασαν τα πεζοδρόμια, στην εφορία ο ευτραφής υπάλληλος πήρε τα χαρτιά, μου έδωσε το χαρτί, δεν είπε λέξη, βέβαια δεν περίμενα να νοιώσω την ευφορία των απέραντων λιβαδιών, ούτε ένας πίνακας να αφαιρεθώ, την ώρα που περίμενα. Δίπλα μου, στο ψαράδικο, ένας φαλακρός κύριος φωνάζει πως τα ψάρια είναι ζωντανά. Είδα έναν κολιό να κολυμπάει στην άσφαλτο, η άσφαλτος έγινε γαλάζια κι ο μήνας Αύγουστος.
Στην αστυνομία έκαναν τεστ covid, καμιά δεκαριά αστυνομικοί στην ουρά, χάζευα μιά ασπρόμαυρη γάτα, μέχρι να πάρω τη σφραγίδα για το γνήσιο της υπογραφής. Ελπίζω κάποτε να υπογράφω γνήσια μόνος μου.
Ηλιόλουστη μέρα, μόνο τα γραφεία είναι μουντά, το στέκι του Γιώργου ήταν κλειστό. Λόγω κορονοιού. Οι τράπεζες ανοιχτές λόγω καιρού. Για ομοιοκαταληξία το είπα, άλλοι είναι οι λόγοι. Δουλεύουν για την ανόρθωση της οικονομίας, έτσι μου είπε ο λογιστής. Θυμήθηκα τον παλιό καθηγητή μου, η οικονομία είναι απάτη, έλεγε. Και το εξηγούσε, ο καθηγητής μου βέβαια είχε τη δυνατότητα να εξηγεί τα ανεξήγητα. Όταν πήρε τη Λίτσα στο ποδήλατο και ήρθε στην εκκλησία να παντρευτεί, πέντε άνθρωποι τον περίμεναν. Αν και ήταν άθεος, αυτό δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Ήθελε η Λίτσα, έλεγε.
Όση ώρα είμαι στην πόλη, παρατηρώ τους ανθρώπους. Είδα έναν που περπατούσε με βήμα, το ένα χέρι το κρατούσε σε έκταση, έμοιαζε με στρατηγό που παίρνει κεφάλια.
Σκεφτόμουν το χωράφι μου, αν και κάποιο ενδιαφέρον έχει και η πόλη. Σε μια στιγμή είδα την άσφαλτο να ραγίζει, σιγά και σταθερά φύτρωνε ένα δέντρο, μεγάλωνε, ένα τεράστιο δέντρο.
Δεν γίνονται αυτά είπα, έβαλα μπροστά το αυτοκίνητο κι έφυγα. Τα δέντρα στο χωράφι μεγαλώνουν με την ευλάβεια της βραδύτητας, ο ίλιγγος της ταχύτητας με έλουσε με ιδρώτα. Πανικός, είχες μια κρίση πανικού, μου είπε ο γιατρός στο τηλέφωνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου