Μέρες ασήκωτες, πένθιμα εμβατήρια οι καλημέρες, μας περιγελά ένας λαμπρός ήλιος του χειμώνα. Μια πασπάλα χιόνι στην κορυφή του Κόζιακα, παραπάνω εκεί που ζουν τα αγριόγιδα χιόνισε πολύ. Τι θα φάνε σήμερα, θα ξεπαγιάσουν τη νύχτα, αν έρθουν προς τα κάτω στέκουν οι κυνηγοί με τα όπλα γεμάτα. Λεύτερα ζουν τα αγριόγιδα, δεν λογαριάζουν ούτε τον καιρό, μήτε τον γκρεμό. Αναπνέουν τα ψηλώματα της αρετής, τα μεγάλα κέρατα τα προστατεύουν από αρπακτικά σιδερένια πουλιά. Δεν είναι το κρυφτούλι του λαγού, άμα σε δούν σε κοιτάν στα μάτια, μολών λαβέ σου λένε και περήφανα συνεχίζουν το δρόμο τους. Ποιός νόμος, ποιά διαταγή, ποιά ζούκλα των ειδήσεων, είναι ικανή να εγκλωβίσει το αγριόγιδο, λες και είναι φοβισμένος άνθρωπος πολτοποιημένης τοξικής μάζας; Αλλού η ελευθερία, αλλού η ζωή χωρίς καχυποψία, δίχως υποταγή, πάνω στις κορυφές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που ποτέ δεν φτάνουμε εμείς οι άνθρωποι της οθόνης. Τα αγριόγιδα δεν γράφουν ποίηματα, δεν διαβάζουν ακατάσχετες ιστορίες, είναι ποίηματα, διαβάζουν τη φύση, δεν πίνουν χημικές ουσίες, πίνουν καθαρό νερό, μετά σηκώνουν το κεφάλι τους και δοξάζουν το θεό. Ελεύθερα ζουν, εκεί πάνω στην κορυφή με το πολύ χιόνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου