Ένα

Ποιά δύναμη γεννάει τις λέξεις στη σειρά;  Πως αναβλύζει καθάριο το νερό της πηγής; Είναι οι νότες του αέρα, η νοσταλγία του ανεκπλήρωτου, είναι η δίψα για ζωή; Ο έρωτας είναι. Πέρα απ' το εφήμερο, εκεί πάνω στη μοναξιά της χιονισμένης κορυφής, ζει μια νεράϊδα. Λούζει τα ξανθά της μαλλιά με του ήλιου τη λάμψη, τις νύχτες προσκεφάλι έχει το φεγγάρι, πίνει τ' αθάνατο νερό, αιώνια η ομορφιά της. Κανένα καράβι δεν μπόρεσε στην κορυφή να φτάσει, συντρίμια τα τρένα της λογικής, επίπεδες γραμμές η σκέψη μου.

Απέραντος κάμπος η ζωή μου. Επιστρατεύω τ' όνειρο, το μπολιάζω με φαντασία, άδικα προσπαθώ, γκρεμοτσακίστηκα πάλι, σκέφτομαι να εξαυλωθώ, να γίνω αέρας, υπάρχει ακόμα ελπίδα. 

Παλεύω με το γερασμένο σώμα μου, παλεύω με τον χρόνο, με τα αρπακτικά που καιροφυλακτούν τα βήματά μας.

Μιά στο καρφί και μιά στο πέταλο, πως θα σελώσω έτσι τ' άλογο. Μια στη θλιβερή πραγματικότητα και μια στην ονειρική φαντασία η ζωή μας.

Πότε θα ζήσουμε στο Ένα;