Βρέχει ήρεμα, απαλά η βροχή χαιδεύει το χώμα. Κι αυτό ευωδιάζει ένα μοναδικό δικό του άρωμα. Η μάνα φύση δείχνει την αγάπη της με μύριους τρόπους. Με τόσα που υποφέρει παραμένει μάνα. Όταν θυμώνει όμως, αγριεύει θανάσιμα. Και μετά ξανά ημερεύει. Με μια καλοκαιρινή βροχούλα, με έναν έναστρο ουρανό, με μια γαλήνια θάλασσα. Ετούτο το καλοκαίρι άστραψε και βρόντηξε. Δεν ήταν καμπανάκι, ήταν άγριο θηρίο, αρκούδα που της κλέβουν το παιδί. Αν δεν πειράξεις την αρκούδά δεν σε πειράζει. Αν όμως, σε κατασπάραξε.
Δεν είναι το κοράκι του Πόε. Ένα κοπάδι κοράκια κράζουν τώρα στον ουρανό. Σώπησαν όλα τα άλλα πουλιά. Ουρλιάζω κι εγώ απ' τη γη. Σκάστε επιτέλους.
Η βροχή σταμάτησε. Όλη η ομορφιά χάθηκε. Πόσο υμνητικά όμορφα ξεκίνησε αυτό το κείμενο, τελειώνει με μια μαύρη απειλή, με κατάμαυρα κοράκια πάνω απ' τα κεφάλια μας.
Αν δεν μεταμορφωθούν τα κοράκια της γης, πάντα ότι όμορφο πάει να γίνει θα σκοτώνεται.
Θα απομένει μια κραυγή, όπως ετούτο το παράξενο καλοκαίρι
3 Αυγούστου 2018
Δεν είναι το κοράκι του Πόε. Ένα κοπάδι κοράκια κράζουν τώρα στον ουρανό. Σώπησαν όλα τα άλλα πουλιά. Ουρλιάζω κι εγώ απ' τη γη. Σκάστε επιτέλους.
Η βροχή σταμάτησε. Όλη η ομορφιά χάθηκε. Πόσο υμνητικά όμορφα ξεκίνησε αυτό το κείμενο, τελειώνει με μια μαύρη απειλή, με κατάμαυρα κοράκια πάνω απ' τα κεφάλια μας.
Αν δεν μεταμορφωθούν τα κοράκια της γης, πάντα ότι όμορφο πάει να γίνει θα σκοτώνεται.
Θα απομένει μια κραυγή, όπως ετούτο το παράξενο καλοκαίρι
3 Αυγούστου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου