Τα ήσυχα μεσημέρια του καλοκαιριού έφτανε το βουητό του Αχελώου μέσα στο δωμάτιο. Άφηνα το βιβλίο του Θέμου Κορνάρου, τι απίθανες ζωγραφιές έγραφε, άνοιγα το παράθυρο και αγνάντευα το ποτάμι, όταν δεν ήμασταν μεγάλες καλοκαιρινές παρέες στα καζάνια, πάνω από δυό μέτρα βαθιά πράσινα νερά, κάτω από γέρικα πλατάνια.
Άνοιγα το παράθυρο και έβλεπα εκεί που έσμιγαν δυο ποτάμια, αγκαλιασμένα να συνεχίσουν ως το Μεσολόγγι. Νοητά ταξίδευα στη θάλασσα. Διέσχιζα κι εγώ μαζί με τον Αχελώο και τις νεράιδες του, ένα ατέλειωτο μυθικό τοπίο, ώσπου να φτάσουμε. Κολυμπούσα παρέα με τις πέστροφες, περνούσαμε κορμούς από δέντρα, κυλούσαμε πάνω σε άσπρες, ξέξασπρες πέτρες, ανάμεσα σε αναρρίχητα βουνά, άλλα γυμνά και πέτρα, άλλα γεμάτα έλατα και λιβάδια. Τι ευτυχία να είσαι Αχελώος, να ξέρεις που πας, αιώνια και ακατάπαυστα, νύχτα και μέρα, διαφανή κρυστάλινα νερά, να δίνεις τόση ζωή στα φυτά και στα δέντρα, στα πουλιά και στα ζώα, σε απλούς ανθρώπους του βουνού και της φύσης. Κι αυτοί να σε προσκυνούν σαν θεό, να πλάθουν μύθους, να σε κάνουν ένα με τον ουρανό, τον αέρα, τον ήλιο της μέρας και το φεγγάρι της νύχτας.Να σε καμαρώνουν τόσα αστέρια, να καίγονται κάποια και να σβήνουν μέσα σου. Εσύ ήξερες πάντα που πας, να ήξεραν και οι άνθρωποι που πάνε, τι πας να συναντήσεις, τα άλλα χρώματα της απεραντοσύνης, να καταθέσεις το δικό σου, δεν ένοιωσες ποτέ μόνος, ήξερες πως το σύμπαν σε περιμένει. Αέναο το ταξίδι του νερού, άπειρα χρώματα, απ' τη θαλασσινή πεδιάδα στα άσπρα γκρίζα μαύρα σύννεφα, ως τις σταγόνες της βροχής και ως το άσπρο χιόνι.
Σήμερα πάλι στο ίδιο δωμάτιο. Μια τεράστια καρυδιά μου έκρυβε τη θέα απ' το δωμάτιο. Τίποτα δεν μάγευε σήμερα τις σκέψεις μου όπως τότε.
Πήρα ένα μικρό πριόνι να κόψω μια μεγάλη καρυδιά. Φυσικά με πήρε χαμπάρι ο γείτονας και μ' έδιωξε. Δίκιο είχε κι αυτός, αλλά κι εγώ τι να του εξηγήσω. Έφυγα απ' τη Μεσοχώρα μες τη θλίψη. Βασικά έφυγα γιατί είχα δουλειά στην πόλη. Αλλά θα μπορούσε να είναι κι έτσι.
14 Αυγούστου 2018
Άνοιγα το παράθυρο και έβλεπα εκεί που έσμιγαν δυο ποτάμια, αγκαλιασμένα να συνεχίσουν ως το Μεσολόγγι. Νοητά ταξίδευα στη θάλασσα. Διέσχιζα κι εγώ μαζί με τον Αχελώο και τις νεράιδες του, ένα ατέλειωτο μυθικό τοπίο, ώσπου να φτάσουμε. Κολυμπούσα παρέα με τις πέστροφες, περνούσαμε κορμούς από δέντρα, κυλούσαμε πάνω σε άσπρες, ξέξασπρες πέτρες, ανάμεσα σε αναρρίχητα βουνά, άλλα γυμνά και πέτρα, άλλα γεμάτα έλατα και λιβάδια. Τι ευτυχία να είσαι Αχελώος, να ξέρεις που πας, αιώνια και ακατάπαυστα, νύχτα και μέρα, διαφανή κρυστάλινα νερά, να δίνεις τόση ζωή στα φυτά και στα δέντρα, στα πουλιά και στα ζώα, σε απλούς ανθρώπους του βουνού και της φύσης. Κι αυτοί να σε προσκυνούν σαν θεό, να πλάθουν μύθους, να σε κάνουν ένα με τον ουρανό, τον αέρα, τον ήλιο της μέρας και το φεγγάρι της νύχτας.Να σε καμαρώνουν τόσα αστέρια, να καίγονται κάποια και να σβήνουν μέσα σου. Εσύ ήξερες πάντα που πας, να ήξεραν και οι άνθρωποι που πάνε, τι πας να συναντήσεις, τα άλλα χρώματα της απεραντοσύνης, να καταθέσεις το δικό σου, δεν ένοιωσες ποτέ μόνος, ήξερες πως το σύμπαν σε περιμένει. Αέναο το ταξίδι του νερού, άπειρα χρώματα, απ' τη θαλασσινή πεδιάδα στα άσπρα γκρίζα μαύρα σύννεφα, ως τις σταγόνες της βροχής και ως το άσπρο χιόνι.
Σήμερα πάλι στο ίδιο δωμάτιο. Μια τεράστια καρυδιά μου έκρυβε τη θέα απ' το δωμάτιο. Τίποτα δεν μάγευε σήμερα τις σκέψεις μου όπως τότε.
Πήρα ένα μικρό πριόνι να κόψω μια μεγάλη καρυδιά. Φυσικά με πήρε χαμπάρι ο γείτονας και μ' έδιωξε. Δίκιο είχε κι αυτός, αλλά κι εγώ τι να του εξηγήσω. Έφυγα απ' τη Μεσοχώρα μες τη θλίψη. Βασικά έφυγα γιατί είχα δουλειά στην πόλη. Αλλά θα μπορούσε να είναι κι έτσι.
14 Αυγούστου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου