Ο δρόμος της ανηφόρας

Πάει χάθηκε η ζωή μας στο μεροδούλι μεροφάι. Ανέγκιχτα τα βιβλία στη βιβλιοθήκη, έπαψαν οι αγαπημένες μουσικές, λευκές κόλες χαρτί απέμειναν οι σκέψεις μας.
Πάει χάθηκε η ζωή μας, μαζί με αδικοχαμένους ανθρώπους, με τα καμένα δάση και τους πλημυρισμένους κήπους.
Πάει χάθηκε η ζωή μας, μες τις παγίδες της πόλης τσακίστηκαν τα φτερά μας, μαζί με τόσα όνειρα.
Πάει χάθηκε η ζωή μας μέσα σε άνοστες θεωρίες, μέσα στα τόσα ψέματα.
Πάει χάθηκε η ζωή μας, τα παιδιά μας τα εξορίζουν και μεις ανήμποροι θεατές.
Πάει χάθηκε η ζωή μας μες στα γκρεμισμένα σπίτια μας, μες σε βουνά από σκουπίδια.

Τίποτα δεν χάθηκε. Έχω τα λαμπερά σου μάτια, το πρωινό σου χαμόγελο, έχω την ανάσα σου. Έχεις τα δικά μου.
Τίποτα δεν χάθηκε μεγαλώνουν καινούρια δέντρα, δες ένα νέο φυλλαράκι πάνω στον καμένο κορμό, άκου το κλάμα ενός παιδιού που μόλις γεννήθηκε. Δεν χάθηκαν τα βιβλία που διαβάσαμε, έγιναν δύναμη να αντέξουμε τον πόλεμο, τα τραγούδια που αγαπήσαμε κυλάνε στο αίμα μας, δες τις ζωγραφιές στους τοίχους, χορεύουν για μας.
Χτες νομίζαμε πως χάθηκαν όλα. Όλα κερδήθηκαν σήμερα.
Όλα χάθηκαν, τίποτα δεν χάθηκε. Μας απομένει ο πλούτος της ζωής.
Αυτοί είναι από νωρίς χαμένοι, τους θρέφει ο πόλεμος. Τι πιο όμορφο από την ανηφόρα στο βουνό. Όταν φτάσεις στη κορυφή, πόσο αστεία μοιάζουν όλα στη γη!




4 Αυγούστου 2018