Βραδιάζει

Καθαρός αυγουστιάτικος ουρανός. Δύει ο ήλιος και απλώνει μια άχνα ομορφιάς στα γύρω βουνά. Πονάει η ομορφιά, όσο και η ασχήμια. Η ησυχία της σιωπής και οι ανεπαίσθητοι ήχοι της φύσης με γαληνεύουν τούτο το βράδυ. Και τ' όνειρο. Το όνειρο φυγή. Απ' τη θλιβερή των ανθρώπων κοινωνία. Από τον άνθρωπο καταναλωτή, στον φυσικό άνθρωπο. Από τον ανθρωπο ανταγωνιστή, στον άνθρωπο της αλληλεγγύης με το χάρισμα της φύσης. Από τον άνθρωπο των αριθμών, στον άνθρωπο της συγκίνησης. Βραδιάζει όμορφα στο χωράφι, χωρίς φώτα νέον και τεχνικές ενέσεις, δίχως οθόνες ψεύτικες και άναρθες κραυγές. Χωρίς το ψέμα και τα φτιασίδια της πόλης. Βραδιάζει αθόρυβα να κοιμηθούν τα πουλιά, να ξεκουραστούν τα φύλλα των δέντρων.
Κανένα ανθρώπινο κατασκεύασμα δεν παραβγαίνει το θαύμα της φύσης. Ένα φεγγάρι φωτίζει όλη τη γη. Έχει βέβαια παρέα και τόσα αστέρια. Έτσι απλά θα ανάψουν σε λίγο, χωρίς να πατήσεις κανένα κουμπί. Εδώ ομορφαίνει η νύχτα των έμψυχων όντων. Εδώ γαληνεύει κι η ψυχή του ανθρώπου.


29 Αυγούστου 2018