Διακοπές στο σπίτι

Ήταν παλιά μια Κυριακή που έμεινα μόνος στο σπίτι. Όχι δεν μπήκαν κλέφτες, ούτε έγινα ήρωας σε ταινία. Απ' το πρωί ως το βράδυ διάβασα τον Αλέξη Ζορμπά. Μια μέρα που τη θυμάμαι έντονα και ανεξίτηλα, είχα χαθεί σ' έναν άλλο κόσμο απ' αυτόν που ζούσα. Ήταν Αύγουστος και καλοκαίρι, ήμουν δεν ήμουν είκοσι χρονών. Δεν σήκωνα κεφάλι απ' το βιβλίο. Μόνο το δίπλωνα με το μολύβι των σημειώσεων, για να βυθιστώ ακόμα περισσότερο στη σκέψη μου. Σ' ένα μπολ είχα σταφύλια, όταν πείναγα έτρωγα μια ρόγα. Ποιος νοιάζεται για το φαί όταν είναι νέος και χαράζει τους δρόμους του ονείρου;
Κι άλλα βιβλία ως τότε με συγκλόνισαν, αλλά ετούτο με χαράκωνε κάθε αράδα του. Νόμισα εκείνη τη μέρα ότι θα έστιβα τον κόσμο να τον πιω. Όχι είναι νωρίς ακόμα να αφήσεις και μια μέρα απ' τη μικρή ζωή σου να πάει χαμένη. Δουλευταράς, φαγάς, πιότης, γυναικάς, λεύτερη πλατιά ψυχή, όπως τον μυθοποιεί ο Καζαντζάκης, τραγούδαγε, χόρευε, γλένταγε τη ζωή και εκείνη του χαρίζονταν.

Μια μέρα του Αυγούστου
σήμερα, σχεδόν σαράντα χρόνια μετά. Μόνος στο σπίτι πάλι. Είπα δεν κάνω τίποτα άλλο παρά θα σκέφτομαι μόνο. Η δημιουργική μοναξιά είναι πολυτέλεια στην εποχή του κορναρίσματος. Ναι, υπήρξαν διακοπές που βαρέθηκα με τόση καθημερινή αλαφράδα.
Κόβω βόλτες μέσα στο σπίτι. Κοιτάω τις βιβλιοθήκες, ολόκληρη ζωή. Αντί για σταφύλι, καρπούζι σήμερα. Να φτύνω τα μαύρα σπόρια που περικυκλώνουν την κατακόκινη καρδιά του. Είναι κι αυτό μια κάποια εκδίκηση. Ούτε θυμός, ούτε οργή πια. Έργα. Όπως ο Παναγούλης στο Ένας άντρας, της Φαλάτσι.
Ονειρευτήκαμε πολύ και ξεχάσαμε να ζήσουμε, σκεφτήκαμε πολύ και μείναμε αναποφάσιστοι, δοθήκαμε και χαθήκαμε.
Αγαπήσαμε γυναίκες που δεν μας αγάπησαν κι άλλες που μας αγάπησαν αδιαφορήσαμε. Και μόνο όταν πίνουμε πάμε αλλού για λίγο, εκεί που θα έπρεπε να είμαστε πάντα. Διαβάσαμε μέτρια βιβλία και ξεχάσαμε τα σημαντικά. Λυπητερά τα τραγούδια μας, πάνε αργά τα βήματα στους χορούς της ζωής μας.
Όχι, δεν ήταν έτσι ο Ζορμπάς. Δεν ζούσε για τις διακοπές. Κάθε μέρα, για τη ζωή ζούσε.


11 Αυγούστου 2018