Τα πρωινά όνειρα της Κυριακής εξατμίζονται τ' απογεύματα. Η θλίψη διαδέχεται τη χαρά του πρωινού. Απ' το τραπέζι του μεσημεριού μένουν κάτι αποφάγια για το σκύλο. Είναι και τούτο μια χαρά, να βλέπω το σκυλί να χαίρεται μαζί μου. Μένουν και οι δυό αράδες του Μουρακάμι, που πρόλαβα να διαβάσω το μεσημέρι. Ω τι κρίμα που θα φύγω κάποτε, δίχως να διαβάσω τα στοιβαγμένα βιβλία μου, να δω τον κόσμο ν' αλλάζει. Ω αξιοθρήνητη ζωή μου, χάθηκες μέσα στο λίγο, ονειρεύτηκες στο πολύ. Ίσως αν δεν ήξερες, όλα θα ήταν αλλιώς. Και η συναίσθηση πληγή είναι, απούλωτη. Θα κλείσει με το θάνατο. Το αίμα θα γίνει ένα φύλλο κόκκινο χαρτί. Να ζωγραφίζω με μαύρα γράμματα τη στάχτη μου.
19 Αυγούστου 2018
19 Αυγούστου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου