Έπιασα κουβέντα με τα δέντρα απόψε. Η αχλαδομηλιά με κέρασε τον καρπό της, η κυδωνιά μου έκανε παράπονα, τόσο μικρή και να σηκώνω τόσο μεγάλα κυδώνια, ο λωτός επίσης, έλεγε πως τον ξεχνάω, η συκιά όλο χαρές ήταν μόλις την πότισα, η μηλιά καμάρωνε για τα πολλά μήλα της, οι μικρές κερασιές έπαιζαν με τα φύλλα τους στο βραδυνό αεράκι. Χόρευαν οι ροδιές με τ'αστέρια το βάλς του Δούναβη, χέρι χερι έκοβαν βόλτες ανάλαφρες οι δυό κορομηλιές, αυτές ξένοιασαν νωρίς με τα βάσανα, σκεφτική η αμυγδαλιά κάτι την αρωσταίνει, ανέμελα παιδιά έπαιζαν μεταξύ τους οι φουντουκιές, βαριές και ασήκωτες οι καρυδιές, έλα σε μένα φώναζε το gigo biloba, μάζεψε τα φυλλαράκια μου να ηρεμήσεις, μην αφήνεις τας οπώρας να σε ζαλίζουν. Τας οπώρας, άκου το ĝigo.
Νύχτωσε, έπεσε βαθύ σκοτάδι, δεν έχει φεγγάρι απόψε. Πέρα μακρυά ένα δαχτυλίδι αχνό φως ο ορίζοντας. Ένοιωθα στο κέντρο της γης. Πάνω στα βουνά τρεμοσβήναν μικρά χωριά σκαρφαλωμένα. Κατέβαινε δροσερό αεράκι απ' τον Κόζιακα, ήμουν σχεδόν ευτυχισμένος. Τότε νόμισα πως άκουσα μια φωνή απόκοσμη, υπόγεια, βραχνό δυνατό ψίθυρο. Ανατρίχιασα ολόκληρος. Το κεφάλι μου έγινε συμπαγής μάζα, τα πόδια μου κόπηκαν στα δυό, δεν είχα χέρια. Ξάπλωσα στο γρασίδι και μέτραγα τ' αστέρια. Συνήλθα. Είχα καιρό να φοβηθώ. Θύμωσα. Θεωρούσα πως δεν φοβάμαι το σκοτάδι. Και τότε ήρθε η φαεινή ιδέα. Θα το νικήσω, είπα. Φεύγοντας σταμάτησα στο νεκροταφείο του διπλανού χωριού. Άκρα του τάφου σιωπή. Μόνο τα καντηλάκια αναμμένα. Μπήκα μέσα. Κάθησα πάνω σ' έναν τάφο και μίλαγα στο νεκρό. Στην ηλικία μου πέθανε. Όταν συνάντησα το απόλυτο σκοτάδι δεν φοβήθηκα. Ένα πρόβλημα το νικάς όταν σκεφτείς ένα μεγαλύτερο. Το ίδιο και με το φόβο. Τα σκοτάδια αν δεν τα φωτίσεις σε δαγκώνουν, αφήνουν πληγές.
Αύριο θα γελάω στο φως της μέρας, στη ζέστη του μεσημεριού, κάτω απ' τα μεγάλα φύλλα της παυλώνιας.
Θα της πω με τρόπο τι συνέβη απόψε. Γιατί μαζί της περνάω τις στιγμές της ξεκούρασης. Θα καταλάβω αν ήταν αυτή που θέλησε να με δοκιμάσει. Φταίω κι εγώ βέβαια όταν της λέω, μιλάς κι εσύ που δεν κάνεις καρπούς!
12 Αυγούστου 2018
Νύχτωσε, έπεσε βαθύ σκοτάδι, δεν έχει φεγγάρι απόψε. Πέρα μακρυά ένα δαχτυλίδι αχνό φως ο ορίζοντας. Ένοιωθα στο κέντρο της γης. Πάνω στα βουνά τρεμοσβήναν μικρά χωριά σκαρφαλωμένα. Κατέβαινε δροσερό αεράκι απ' τον Κόζιακα, ήμουν σχεδόν ευτυχισμένος. Τότε νόμισα πως άκουσα μια φωνή απόκοσμη, υπόγεια, βραχνό δυνατό ψίθυρο. Ανατρίχιασα ολόκληρος. Το κεφάλι μου έγινε συμπαγής μάζα, τα πόδια μου κόπηκαν στα δυό, δεν είχα χέρια. Ξάπλωσα στο γρασίδι και μέτραγα τ' αστέρια. Συνήλθα. Είχα καιρό να φοβηθώ. Θύμωσα. Θεωρούσα πως δεν φοβάμαι το σκοτάδι. Και τότε ήρθε η φαεινή ιδέα. Θα το νικήσω, είπα. Φεύγοντας σταμάτησα στο νεκροταφείο του διπλανού χωριού. Άκρα του τάφου σιωπή. Μόνο τα καντηλάκια αναμμένα. Μπήκα μέσα. Κάθησα πάνω σ' έναν τάφο και μίλαγα στο νεκρό. Στην ηλικία μου πέθανε. Όταν συνάντησα το απόλυτο σκοτάδι δεν φοβήθηκα. Ένα πρόβλημα το νικάς όταν σκεφτείς ένα μεγαλύτερο. Το ίδιο και με το φόβο. Τα σκοτάδια αν δεν τα φωτίσεις σε δαγκώνουν, αφήνουν πληγές.
Αύριο θα γελάω στο φως της μέρας, στη ζέστη του μεσημεριού, κάτω απ' τα μεγάλα φύλλα της παυλώνιας.
Θα της πω με τρόπο τι συνέβη απόψε. Γιατί μαζί της περνάω τις στιγμές της ξεκούρασης. Θα καταλάβω αν ήταν αυτή που θέλησε να με δοκιμάσει. Φταίω κι εγώ βέβαια όταν της λέω, μιλάς κι εσύ που δεν κάνεις καρπούς!
12 Αυγούστου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου