Το διάβασα στα πολλά και όσα γράφονται εδώ μέσα, ανάρτηση μιας φίλης και έγινε η αφορμή να γράψω δυό λέξεις. Αν και είναι νωρίς ακόμα κατάμεσα στην κόλαση, αν και είναι αργά για λόγια και ευχές. Ένας κόσμος που αιμορραγεί καθημερινά, επικίνδυνα ετοιμόρροπος, είναι φυσικό να σαρίζει ολοένα πιο συχνά και να μας πλακώνει θανάσιμα. Αν καπνίζω σαν αράπης, κάτι θα πάθω. Αν οδηγώ απρόσεκτα, κάποτε θα τρακάρω. Αν πηδάω πολλά παλούκια, κάπου θα την πατήσω. Αν μπαζώνω ρέματα, κάποτε θα πλημμυρίσω. Αν κτίζω αυθαίρετα και άναρχα, χωρίς υποδομές και εξόδους κινδύνου, κάποια στιγμή θα πληρώσω ακριβά. Αν ασύστολα χημικά ποτίζουν την τροφή μας, ο καρκίνος θα θερίζει.
Αν και αν όλα είναι χρήμα, τότε προς τι η έκπληξη; Όταν καθημερινά βιάζουμε τη φύση κάποτε θα μας εκδικηθεί. Σήμερα το μάτι, αύριο εμείς.
Καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι, όχι από φυσιολογική φθορά, αλλά σαν αποτέλεσμα του τρόπου που ζούμε. Είναι φυσιολογικό σε μια χώρα των δέκα εκατομμυρίων, οι μισοί να ζουν στην Αθήνα; Είναι φυσιολογικό να έχουν ερημώσει τα χωριά μας; Είναι φυσιολογικό να ζεις στον έβδομο όροφο; Όλα είναι πια αφύσικα. Κανείς δεν ξέρει που πάμε; Το μόνο που ξέρουμε οτι μας πάει το χρήμα σαν το κύμα. Και να που φτάσαμε εδώ, πάλι μιλάμε για κεραυνούς εν αιθρία; Πάντα κάποιοι άλλοι θα φταίνε.
Ευτυχώς που προσεύχονται οι παπάδες, τι θα κάναμε δίχως αυτούς; Ευτυχώς που δουλεύουν σκληρά οι πολιτικοί για μας! Ευτυχώς που μας φυλάνε στρατιωτικοί και αστυνομικοί και νοιώθουμε ασφαλείς. Ευτυχώς τέλος που μας περισσεύουν λεφτά για όπλα, Ποιός νοιάζεται πια αν τα χωράφια μένουν χέρσα ή αν τα ψυγεία μας είναι άδεια;
Το χρήμα δε έχει αδιέξοδα, ούτε η δημοκρατία των καναλιών. Αλίμονο σ' όσους χάνονται και σ' όσους καθημερινά πεθαίνουν.
25 Ιουλίου 2018
Αν και αν όλα είναι χρήμα, τότε προς τι η έκπληξη; Όταν καθημερινά βιάζουμε τη φύση κάποτε θα μας εκδικηθεί. Σήμερα το μάτι, αύριο εμείς.
Καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι, όχι από φυσιολογική φθορά, αλλά σαν αποτέλεσμα του τρόπου που ζούμε. Είναι φυσιολογικό σε μια χώρα των δέκα εκατομμυρίων, οι μισοί να ζουν στην Αθήνα; Είναι φυσιολογικό να έχουν ερημώσει τα χωριά μας; Είναι φυσιολογικό να ζεις στον έβδομο όροφο; Όλα είναι πια αφύσικα. Κανείς δεν ξέρει που πάμε; Το μόνο που ξέρουμε οτι μας πάει το χρήμα σαν το κύμα. Και να που φτάσαμε εδώ, πάλι μιλάμε για κεραυνούς εν αιθρία; Πάντα κάποιοι άλλοι θα φταίνε.
Ευτυχώς που προσεύχονται οι παπάδες, τι θα κάναμε δίχως αυτούς; Ευτυχώς που δουλεύουν σκληρά οι πολιτικοί για μας! Ευτυχώς που μας φυλάνε στρατιωτικοί και αστυνομικοί και νοιώθουμε ασφαλείς. Ευτυχώς τέλος που μας περισσεύουν λεφτά για όπλα, Ποιός νοιάζεται πια αν τα χωράφια μένουν χέρσα ή αν τα ψυγεία μας είναι άδεια;
Το χρήμα δε έχει αδιέξοδα, ούτε η δημοκρατία των καναλιών. Αλίμονο σ' όσους χάνονται και σ' όσους καθημερινά πεθαίνουν.
25 Ιουλίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου