Η ελατοπλαγιά και το ποτάμι, φτέρες και ρέματα, πέτρινα σπίτια κοντά στο θεό. Εκεί είναι το μυαλό μου σήμερα. Σ έναν αμάραντο τόπο ευδοκιμεί ο έρωτας. Στην πόλη και στον κάμπο μοιάζει ου- τόπος. Αλλά υπάρχει, τον είδα με τα μάτια μου. O αέρας μύριζε άρωμα οξυγόνου, το πρωί τρυφερό καλοκαίρι, το νερό της βρύσης παγωμένο. Χαμογελούσαν τα μήλα πάνω στις φορτωμένες μηλιές, χαμογελούσαν και οι καλημέρες των ανθρώπων. Πλατύφυλλες καρυδιές ετοίμαζαν τα καρύδια, αγκαθωτά κάστανα μεγάλωναν τον καρπό τους. Ένα σκιουράκι έπαιζε πάνω στον δέντρο της δημοσιάς. Χάραζε ο ήλιος κι όλα τα πρόσωπα ήταν φωτεινά.
Ο αμάραντος υπάρχει, δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου. Τον αισθάνομαι μαζί με το φιλί του αποχαιρετισμού. Μόνο που είναι μακριά απ' τη φυλακή της πόλης.
10 Ιουλίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου