Πήρα μια ζυγαριά με δράμια. Ένοιωθα πέρα για πέρα ανισόρροπος τελευταία. Βέβαια ποτέ δεν ένοιωσα σιγουριά πάνω στο τεντωμένο σκοινί. Κι από κάτω μπετόν, μόνο το κατακόρυφο της αδρεναλίνης. Η ζωή κι ο θάνατος, το φως και το σκοτάδι, η αγάπη και το μίσος, η εμπιστοσύνη και η απιστία, η χαρά και η λύπη. Ο μισός κόσμος και ο άλλος μισός, το δίκιο και η αδικία, η ειρήνη κι ο πόλεμος. Όλα έγιναν θολά και δυσδιάκριτα.
Έτσι πήρα αυτή τη ζυγαριά. Όταν μικρός παρατηρούσα τον μπακάλη να ζυγίζει και να ευθυγραμίζονται οι γλώσσες, ένοιωθα απροσδιόριστη χαρά ηρεμίας.
Έβλεπα τον Λάμπρο με τη σέσουλα να ισορροπεί τα φασόλια με το δράμι και μέσα μου γαλήνευε ο κόσμος. Στο σπίτι έχουμε δυό ζυγαριές δαπέδου, που μόνο προβλήματα μου δημιουργούν με τον αυτοματισμό τους και τα κιλά μου.
Σήμερα είναι μια μεγάλη μέρα για μένα, σαν εκείνη που λέει ο πρωθυπουργός πως θα βγούμε απ' τα μνημόνια. Σιγά τα οκτώ χρόνια, τα δικά μου είναι πενήντα οκτώ.
Εγώ δεν πήρα τα δράμια, δεν με ενδιαφέρουν τα νούμερα, η συμπαντική ισορροπία με νοιάζει.
Ζύγισα τα λόγια και τις πράξεις μου, τα όνειρα και τα αποτελέσματα, τα χαμένα και τα κερδισμένα. Ζύγισα τον έρωτα και τον πόλεμο, τα θέλω και τα μπορώ. Ζύγισα την αλήθεια και το ψέμα, την συγκίνηση και τον κυνισμό.
Η ζυγαριά πάντα είχε ένα τρέμουλο. Οι γλώσσες της δεν έσμιξαν ποτέ.
Μόνο όταν έβαλα δυο ίδια μπουκαλάκια νερό στις άκρες της ευθυγραμίστηκε. Τελικά σ' ένα καυτό μεσημέρι του καλοκαιριού, μόνο το νερό είναι σημαντικό. Μετά ήπια το ένα μπουκάλι και το άλλο το
έριξα στο κεφάλι μου. Ισορρόπησα κι εγώ και η ζυγαριά. Πολύ ζέστη σήμερα.
Έτσι πήρα αυτή τη ζυγαριά. Όταν μικρός παρατηρούσα τον μπακάλη να ζυγίζει και να ευθυγραμίζονται οι γλώσσες, ένοιωθα απροσδιόριστη χαρά ηρεμίας.
Έβλεπα τον Λάμπρο με τη σέσουλα να ισορροπεί τα φασόλια με το δράμι και μέσα μου γαλήνευε ο κόσμος. Στο σπίτι έχουμε δυό ζυγαριές δαπέδου, που μόνο προβλήματα μου δημιουργούν με τον αυτοματισμό τους και τα κιλά μου.
Σήμερα είναι μια μεγάλη μέρα για μένα, σαν εκείνη που λέει ο πρωθυπουργός πως θα βγούμε απ' τα μνημόνια. Σιγά τα οκτώ χρόνια, τα δικά μου είναι πενήντα οκτώ.
Εγώ δεν πήρα τα δράμια, δεν με ενδιαφέρουν τα νούμερα, η συμπαντική ισορροπία με νοιάζει.
Ζύγισα τα λόγια και τις πράξεις μου, τα όνειρα και τα αποτελέσματα, τα χαμένα και τα κερδισμένα. Ζύγισα τον έρωτα και τον πόλεμο, τα θέλω και τα μπορώ. Ζύγισα την αλήθεια και το ψέμα, την συγκίνηση και τον κυνισμό.
Η ζυγαριά πάντα είχε ένα τρέμουλο. Οι γλώσσες της δεν έσμιξαν ποτέ.
Μόνο όταν έβαλα δυο ίδια μπουκαλάκια νερό στις άκρες της ευθυγραμίστηκε. Τελικά σ' ένα καυτό μεσημέρι του καλοκαιριού, μόνο το νερό είναι σημαντικό. Μετά ήπια το ένα μπουκάλι και το άλλο το
έριξα στο κεφάλι μου. Ισορρόπησα κι εγώ και η ζυγαριά. Πολύ ζέστη σήμερα.
4 Ιουλίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου