Ήταν ένα ξερό κλαδί. Πάνω σε μια πράσινη τριανταφυλλιά με βαθιά κόκκινα τριαντάφυλλα. Έμοιαζε παραφωνία. Όταν το έκοψα, με το χέρι χωρίς γάντι, κάποιο μικρό αγκάθι έμεινε στο δείκτη του δεξιού χεριού μου. Έμεινε ένα μικρό καφέ στίγμα, μεγέθους μύτης βελονιού. Νομίζω ότι είναι το σημαντικότερο πρόβλημά των τελευταίων ημερών μου. Δεν πονάει, αλλά ξέρω ότι είναι εκεί. Η μάνα μου λέει, ότι θα ωριμάσει και θα φύγει. Η γυναίκα μου θέλει να μου το βγάλει με καρφίτσα, όμως ξέρω εγώ τι σκάψιμο θέλει.
Σήμερα πήγα στην πόλη. "Τι συμβαίνει, σκεφτικό σε βλέπω", μου είπε η Νάντια, όταν τη συνάντησα στο μαγαζί που αγόρασα σκοινί να δένω τις ντομάτες που ακόμα ψηλώνουν. Δεν της απάντησα, το γύρισα αλλού. -Τι χρώμα σκοινί να πάρω; είχε πράσινο και άσπρο. Μου είπε άσπρο, πήρα πράσινο. Η μάνα μου έλεγε, πάντα να ακούς τη γνώμη των άλλων, αλλά να αποφασίζεις εσύ. Το μυαλό μου βέβαια ήταν στο αγκάθι, ούτε που κοίταξα τα πράσινα μάτια της Νάντιας, όπως άλλες φορές. Με τη Νάντια κάτι τρέχει, κάθε φορά που συναντιόμαστε κοιταζόμαστε στα μάτια και δεν μιλάμε σχεδόν καθόλου. Ούτε ξέρει πολλά για μένα, παρ' όλο που γνωριζόμαστε χρόνια. Μια φορά απομείναμε κατάματα στη μέση του δρόμου. Μας κόρναραν φυσικά τ' αυτοκίνητα. Πήγαμε τότε στο πεζοδρόμιο και συνεχίσαμε να κοιταζόμαστε. Κάτι έχουν τα μάτια της Νάντιας, αλλά αυτή έχει κάτι άλλο κι εγώ επίσης. Δεν της είπα για το αγκάθι, της είπα μόνο πως ο Πρωθυπουργός είπε, πως άμα περισσέψουν χρήματα, θα στηρίξει τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Η Νάντια αγρίεψε, το είδα στα μάτια της. Με δουλεύεις, μου είπε. Λες και το είπα εγώ. Είμαι σίγουρος, αν της έλεγα για το αγκάθι, πως έγινε, πως το μυαλό μου είναι κολλημένο εκεί, πάλι "με δουλεύεις;" θα έλεγε. Καλά έκανα και δεν είπα τίποτα. Ποιός καταλαβαίνει το πρόβλημα του άλλου, αν δεν το βιώνει ο ίδιος.
17 Ιουλίου 2018
Σήμερα πήγα στην πόλη. "Τι συμβαίνει, σκεφτικό σε βλέπω", μου είπε η Νάντια, όταν τη συνάντησα στο μαγαζί που αγόρασα σκοινί να δένω τις ντομάτες που ακόμα ψηλώνουν. Δεν της απάντησα, το γύρισα αλλού. -Τι χρώμα σκοινί να πάρω; είχε πράσινο και άσπρο. Μου είπε άσπρο, πήρα πράσινο. Η μάνα μου έλεγε, πάντα να ακούς τη γνώμη των άλλων, αλλά να αποφασίζεις εσύ. Το μυαλό μου βέβαια ήταν στο αγκάθι, ούτε που κοίταξα τα πράσινα μάτια της Νάντιας, όπως άλλες φορές. Με τη Νάντια κάτι τρέχει, κάθε φορά που συναντιόμαστε κοιταζόμαστε στα μάτια και δεν μιλάμε σχεδόν καθόλου. Ούτε ξέρει πολλά για μένα, παρ' όλο που γνωριζόμαστε χρόνια. Μια φορά απομείναμε κατάματα στη μέση του δρόμου. Μας κόρναραν φυσικά τ' αυτοκίνητα. Πήγαμε τότε στο πεζοδρόμιο και συνεχίσαμε να κοιταζόμαστε. Κάτι έχουν τα μάτια της Νάντιας, αλλά αυτή έχει κάτι άλλο κι εγώ επίσης. Δεν της είπα για το αγκάθι, της είπα μόνο πως ο Πρωθυπουργός είπε, πως άμα περισσέψουν χρήματα, θα στηρίξει τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Η Νάντια αγρίεψε, το είδα στα μάτια της. Με δουλεύεις, μου είπε. Λες και το είπα εγώ. Είμαι σίγουρος, αν της έλεγα για το αγκάθι, πως έγινε, πως το μυαλό μου είναι κολλημένο εκεί, πάλι "με δουλεύεις;" θα έλεγε. Καλά έκανα και δεν είπα τίποτα. Ποιός καταλαβαίνει το πρόβλημα του άλλου, αν δεν το βιώνει ο ίδιος.
17 Ιουλίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου