Ο υπεραιωνόβιος πλάτανος πέθανε τα ξημερώματα. Κομμένος σύριζα, ορφάνεψε ο κάμπος. Απέμεινε μια μάζα λιανοκλάδια και φύλλα που θρηνούν. Τον γέννησε, τον έθρεψε και τον μεγάλωνε με στοργή η μάνα φύση. Τον σκότωσε ένας άνθρωπος μηχανή. Τώρα ένα ισοπεδωμένο τοπίο. Οι ανθρώπινες μηχανές ετοιμάζουν το μέλλον. Σίδηρο και μπετόν, θέλουν τις ζωές μας. Ένα μεγάλο εργοστάσιο όπλων κτίζεται πάνω στη γη. Λες και δεν αρκούν όσα υπάρχουν. Δουλεύει και ζει ο μισός πληθυσμός, λένε. Για να σκοτώνει τους άλλους μισούς, λέμε.
Κάποιος έκοψε τον πλάτανο. Να εκδικηθεί τη φύση. Ένα δέντρο που δεν καρπίζει ευρώ, είναι άχρηστο, είπε. Αυτός ο άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο απ' τα υπόλοιπα όντα. Τον είδα μια μέρα με το όπλο του,να σκοτώνει πουλιά που κελαηδούσαν στα κλωνάρια του πλάτανου. Άλλη μια μέρα έριχνε ένα δηλητήριο -round up, να μη ξαναπρασινίσει χορτάρι, έλεγε.
Αυτόν τον άνθρωπο τον ξέρω. Αυτός έκοψε την νύχτα που πέρασε τον πλάτανο. Οι πύραυλοι την νύχτα βομβαρδίζουν τους αθώους. Ο πλάτανος ήταν ένας αθώος ρομαντικός. Ήξερε μόνο να διηγείται ιστορίες στους ανθρώπους που κάθονταν στον βαθύ ίσκιο του να ξεκουραστούν.
Ο πλάτανος ήταν αθώος. Έπρεπε να πεθάνει. Τον σκότωσαν. Δεν είναι που κλαίω για τα καυτά μεσημέρια που θάρθουν, την απουσία του που πρέπει να συνηθίσω, έμεινε ο κάμπος αδειανός. Χωρίς ιστορία.
Και ακόμα χειρότερα.είναι που αυτόν τον άνθρωπο τον ξέρω. Και φοβάμαι.
28 Απριλίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου