26 Απρ 2018

Το ελάχιστο


Σαν θεία μουσική ο ήχος του νερού το καταμεσήμερο. Μες τα χορτάρια περνάει η σωλήνα, δίνει νερό στις διψασμένες καλιέργειες του μόχθου των αγροτών. Αυτό το ελάχιστο συντριβάνι, από μια απειροελάχιστη τρυπούλα της σωλήνας, είναι που με λύτρωσε σήμερα. Μακριά δουλεύουν τα μπεκ του άβροχου Απρίλη. Εγώ όμως ακούω και βλέπω μόνο αυτόν τον μικρό πίδακα. Αρμονικό, μικρό φτερούγισμα. Δροσερό σφύριγμα στην καρδιά του Θεσσαλικού κάμπου. Η γοητεία του ελάχιστου.
Ο ήλιος καίει, το χώμα γίνεται άοσμη πέτρα. Το νερό κάνει την πέτρα μυρωδάτο χώμα. Οι παπαρούνες κατακόκινες στην άκρη των χωραφιών προσεύχονται με ανοιχτά πέταλα.
Καθαρίζω τα χορτάρια, το νερό γίνεται χρυσή βροχή. Την αφήνω να πέσει πάνω μου. Γίνομαι μούσκεμα από χαρά. Πάω στη μέση του χωραφιού και ξαπλώνω καταγής. Νερό, ήλιος, χώμα και σώμα, γίνονται ένα. Ο πόνος της ματαιότητας έγινε φυσική χαρά. Αφήνω μια σαύρα να περπατάει πάνω μου. Με κοιτάει και με ρωτάει που κρύβεται τόση χαρά.
Ο πόνος τη γεννάει, της είπα. Κι αποκοιμήθηκα.




26 Απριλίου 2014

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου