Ο έλατος

Στην άκρη του χωραφιού φυτρώνουν κάθε άνοιξη φτέρες. Να το στολίζουν ορεινά. Είναι τόσο όμορφο το πράσινο χρώμα τους, που μου κλέβουν τα μάτια. Και το χρόνο. Δεν είναι ότι πιό χρήσιμο να κοιτάς μια καταπράσινη θάλασσα από φτέρες. Ειδικά φέτος που έβαλα σκοπό να γίνω πλούσιος σπέρνοντας μαιδανό. Ο μαιδανός είναι το πιο διάσημο φυτό στην Ελλάδα. Θυμάμαι όταν μπήκαμε στο ευρώ, όλοι για τον μαιδανό μιλούσαμε. Πολλαπλασιάστηκε η τιμή του. Μετά βέβαια κι όλα τ' άλλα. Όταν κάνω λογαριασμό ζαλίζομαι με το πόσες χιλιάδες ματσάκια μαιδανό πρέπει να πουλήσω για να αγοράσω ένα αγροτικό αυτοκίνητο. Μετά σκέφτομαι πως έχω κι άλλες ανάγκες. Ας πούμε ένα ζευγάρι καινούρια παπούτσια, να τα φοράω όταν καμιά φορά πάω στην πόλη. Απογοητεύομαι οικτρά απ' αυτά τα όνειρα. Και κάνω άλλα. Άυλα. Κοιτώντας τις φτέρες.
Όπως τις βλέπω κατά μήκος του χωραφιού, τις κάνω μια νοητή γραμμή, ευτυχώς μ' απέμεινε ακόμα λίγη φαντασία και ξαφνικά βρίσκομαι στη Μαλόραχη. Η Μαλόραχη είναι γεμάτη φτέρες. Για να κρύβονται οι πέρδικες, έλεγε ο μπαμπάς όταν ήμουν μικρός.
Εκεί υπάρχει ο ένας και μοναδικός έλατος. Αιωνόβιος, τεράστιος, περήφανος, συνομιλεί με το θεό. Ο πιο διάσημος έλατος που έχω συναντήσει. Καμιά σχέση με την διασημότητα του μαιδανού. Ξαπλώνω στο τσαρδάκι που έχει εκεί ο τσοπάνος και νοιώθω βασιλιάς των ονείρων.
Πόσο μακριά είναι από εκεί πάνω, οι μαιδανοί και οι γλάστρες της πόλης!



24  Απριλίου 2018