Οι κλέφτες της ζωής των άλλων

Γύρω στις δέκα το πρωί με άφησαν να φύγω.

-Μέχρι να λυθεί το μυστήριο θα εμφανίζεσαι κάθε πρωί στις οκτώ, εδώ στο Αστυνομικό τμήμα. Είσαι κρατούμενος κατ’ οίκον. Μη τολμήσεις και εξαφανιστείς θα σου απαγγελθούν βαριές κατηγορίες, ακόμα και αν είσαι αθώος.

Τους έδωσα τη διεύθυνση από το δυάρι στα Τρίκαλα. Δεν είχα καμιά διάθεση να μπλέξω και το σπίτι στο χωριό, μαζί με τους γονείς.

Περπατούσα με βαριά βήματα και ακόμα πιο βαριά διάθεση την Κονδύλη. Πάνω μου είχα το κλειδί από το σπίτι της Αριστείδου Παππά. Σκέφτηκα να πάω εκεί. Κι ας είχα χρόνια να το δω.  Ήθελα να ηρεμήσω.

Σταμάτησα σε κάποιο περίπτερο και είδα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Το πτώμα είχε αναγνωριστεί ήδη. Από τους γονείς. Εμένα δεν μου είπαν τίποτα οι μπάτσοι.

«Ο Δημήτρης Αποκούμπης  αναγνωρίστηκε από τους γονείς του. Άφησε σημείωμα που εξηγεί τους λόγους της τελευταίας πράξης του. Διαβάστε το συγκλονιστικό αντίο του στη σελίδα 13» έγραφε η Έρευνα.  Περίπου τα ίδια και οι άλλες εφημερίδες.

Αγόρασα την Έρευνα, πήρα μια χρυσή κασετίνα, κάθισα στο καινούριο Rock καφέ, ζήτησα ένα σκέτο φρέντο καπουτσίνο και άναψα το πρώτο τσιγάρο.

Μάνα και πατέρα θα σας γεμίσω στενοχώρια με την απόφασή μου. Δεν μπορεί να γίνει όμως αλλιώς. Αυτός ο κόσμος δεν είναι για μένα πια. Όταν έφυγε η Μαρία νόμισα ότι θα το αντέξω. Ένα χρόνο μετά, την ίδια μέρα και ώρα, την ακολουθώ. Ελπίζω ότι θα τη συναντήσω κάπου στον Ουρανό. Ξέρω που πήγε, ξέρω τη γειτονιά που μένει.

Σας ζητάω μια χάρη. Δίπλα στο μνήμα της υπάρχει χώρος, αυτό το διαπίστωσα λίγο πριν πέσω στο ποτάμι και αφεθώ στη ροή του. Εκεί θέλω να θάψετε και μένα.

Η σκέψη και μόνο πως θα είμαστε δίπλα δίπλα με γεμίζει ευτυχία. Όλα τα υπόλοιπα  δυστυχία. Έτσι θα λυτρωθώ.

Φεύγω χαμογελαστός και εκπληρωμένος. Δεν θέλω να κλάψετε, θέλω να τραγουδήσετε, να χορέψετε, να πείτε κόκκινο κρασί. Σαν να είναι ο γάμος που δεν έγινε.

Πάλεψα για ένα καλύτερο κόσμο, μαζί με την Μαρία παλεύαμε. Στα μαθητικά μας χρόνια, στα φοιτητικά μας χρόνια, στην ανεργία μας, παντού μαζί.  Ήταν ο πρώτος έρωτας, είναι η τελευταία αγάπη. Είναι το τέλος της ντροπής.

Εκείνη τη μέρα που οι Ισραηλινοί έριξαν τις ρουκέτες, μαζί με τη Μαρία σκοτώθηκαν τρία παιδιά. Το τρίτο ήταν το δικό μας. Αυτό που δεν γεννήθηκε ποτέ. Η συνέχεια του κόσμου που ονειρευτήκαμε. Οι Γιατροί χωρίς σύνορα κάνουν σπουδαίο έργο, να το θυμάστε πάντα.

Θέλω να δώσετε μια συνέχεια σε ότι κάναμε με τη Μαρία, υιοθετώντας τη φροντίδα του μικρού Ομάρ, βάζοντας κάθε μήνα  50 ευρώ στον παρακάτω λογαριασμό της Εθνικής: 000000OMAR999ZOH. Τα χρήματα στο λογαριασμό μου φτάνουν για 13 χρόνια.  Δεν θέλω άλλο μνημόσυνο απ’ αυτό.

Θέλω ακόμα να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη ζωή που μου δώσατε. Ήσασταν οι καλύτεροι γονείς για μένα.

Να φιλήσετε τη γιαγιά Ευθυμία και τον Σταύρο από μένα.

Σας φιλώ, σας λατρεύω, σας χρωστάω τη ζωή που έζησα. Αυτή που δεν έζησα άλλοι την έκλεψαν. Οι κλέφτες της ζωής των άλλων.

Ο Δημήτρης Αποκούμπης ήταν 33 χρόνων.

Πλήρωσα τον καφέ, ήπια μια γουλιά ακόμα και πήρα τους δρόμους  της χαρμολύπης.

Έπεφταν οι πρώτες σταγόνες της πρώτης βροχής του καλοκαιριού. Άστραφτε μακριά. Τα μπουμπουνητά όλο και πλησίαζαν.

Ταξιδευτής
15 Ιουλίου 2014 (26)