Αυτό το ποίημα δεν τελειώνει ποτέ

Θα γράψω ένα ποίημα
Που θα υμνεί τον έρωτα και τη φύση
Τα δέντρα και τα πουλιά
Το νερό και τα απότιστα λουλούδια
Τη γέννα και το θάνατο
Θα γράψω ένα μισοτελειωμένο ποίημα
Αφού ποτέ δεν έμαθα να γράφω ποιήματα
Ο λόκληρα
Με αρχή, μέση και τέλος
Όλα μισά στη ζωή μου
Ο πρώτος έρωτας
Ο πρώτος θάνατος
Καλύτερα να πέθαινα στο πρώτο απύθμενο φιλί
Στην πρώτη εκείνη αστραπή
Όταν λαμπάδιασε το σώμα μου, τότε που κάηκε το μυαλό μου
Αιχμάλωτος πολέμου, μάτια κλειστά στη φυλακή
Καταραμένος να αναζητώ μια χαραμάδα φως
Να δραπετεύω σε μια άλλη χώρα. Ανύπαρκτη
Άλλους ποιητές να διαβάσω, να νοσταλγήσω τους δικούς μας
Και όταν όλους πια θα καταλάβω, σαν εμένα κι αυτοί
Κι εγώ σαν εκείνους
Λέω,
Όταν διαβάσω όλους τους ποιητές, θα γράψω ένα ποίημα
Θα επιστρέψω σαν τον Οδυσσέα, θα έχω γεράσει
Αλλά θα γράψω ένα ποίημα, που όμοιο του άλλο δεν θα είναι
Ένα δικό μου ποίημα, κατάδικό μου,
Κατάδικό Σου.

Θα γεφυρώσω τότε τη ζωή με τον θάνατο.

Κωστής Ταξιδεύων
4 Ιουλίου 2014