Συναυλία σκυλιών

Ρε

 Άγρια έναστρη καλοκαιρινή νύχτα. Ανοιχτή  η μπαλκονόπορτα, ανεμίζει με δροσερό αεράκι το υπνοδωμάτιο. Κόκκινη η πλάτη μου, από την πρώτη μέρα στη θάλασσα. Ο Ρακοπόταμος στα μάτια μου η Πρέβελη.  Ένα ποτάμι κατεβαίνει από το δασωμένο βουνό. Η θάλασσα του Αιγαίου λαμπυρίζει ως την Κρήτη.  Μια αχτίδα φωτός η απόσταση. Είμαι σίγουρος πως το άσπρο καραβάκι που έφτιαξα, όταν τελείωσα το Ευχαριστημένο ή οι δικοί μου άνθρωποι, έφτασε στην Κρήτη. Πάνω σε χαρτόνι εξωφύλλου βιβλίου, έγραψα κάτι ακαταλαβίστικα αρχικά. Μ. Ν. Μ. Κ. Κ.Τ..
Ένας φίλος γλάρος, στην Νάξο, το είδε να ιστιοπλοεί μαζί με δεκάδες άλλα ιστιοπλοϊκά στην Πλάκα. Επί ίσοις όροις. 
Ο Ρακοπόταμος έχει καθαρά νερά και το Παρδαλό κατσίκι καλά ρεμπέτικα, ντάλα μεσημέρι.  Ψήστης και Ρεμπέτης. Και η Μαρία ωραίο χαμόγελο και μεγάλα μάτια. 
 Η Κυριακή πέρασε. Όλες οι Κυριακές περνούν. Όπως και οι Δευτέρες και οι Τρίτες. Η Κυριακή πιο γρήγορα όμως, όπως και το καλοκαίρι, όπως και η ζωή.

Τη νύχτα τα σκυλιά γαύγιζαν. Πότε ένα μόνο του, πότε δύο μαζί, πότε όλα μαζί.  Μόλις αποκοιμήθηκα άκουσα το πρώτο γαύγισμα. Δεν άργησε το δεύτερο, το τρίτο. Και η συγχορδία.  Άλλη νύχτα δεν άκουσα τόσα σκυλιά για ώρες, πάνω από δύο, να γαυγίζουν τόσο ρυθμικά. Αυτή η ορχήστρα είχε μαέστρο. Αλλιώς δεν εξηγείται.
Τα γαυγίσματα ερχόταν από διαφορετικά σημεία της πόλης. Κάποια από κοντά, κάποια από πολύ μακριά. Φορές τα γαυγίσματα ήταν χαϊδευτικά στα αυτιά μου, λες και ο μαέστρος χαμήλωνε τις νότες. Αμέσως μετά οι νότες ανέβαιναν, ο μαέστρος ανέβαζε τη μπακέτα ψηλά, τα γαυγίσματα δυνάμωναν, αμέτρητα πια σκυλιά έμπαιναν άγρια στο ρυθμό, νόμιζες τότε κάτι θα συμβεί. Ξαφνικά σταμάταγαν όλα. Ένα μόνο σκυλί γαύγιζε θρηνώντας. Έμοιαζε φωνή από κουτάβι. Σαν λυγμός, σαν θρήνος για κάτι που χάθηκε. Και στο τέλος γαυγίσματα πολλά, σαν κύματα του Δούναβη, ορμητικά. Μεσολαβούσε μια μικρή ανάσα, όπως στην ορχήστρα κλασικής μουσικής. Και πάλι διέκρινα στη φαντασία  μου, -δεν έβλεπα, μόνο άκουγα,- τον μαέστρο να δίνει το σύνθημα. Πότε άρχιζαν πολλά μαζί , σαν έξι κλαρίνα και άλλα τόσα μπουζούκια. Σταμάταγαν και ακουγόταν η φωνή της φυσαρμόνικας, κλάμα και χαρά μαζί. Και μετά τα τύμπανα, μόνα τους. 
Ήταν αδύνατον να κοιμηθώ. Κάτι συνέβαινε στην πόλη. Ή επρόκειτο να συμβεί. Μια φωτιά μέσα στη νύχτα που έβγαζε πανύψηλες φλόγες, ένας αγωγός νερού που έσπασε και οι δρόμοι πλημμύρισαν, ένας σεισμός που επρόκειτο να γίνει ή ένα ηφαίστειο που πρόκειται να εκραγεί. Μέχρι εκεί έφτασε το μυαλό μου. Κι ας  ήξερα καλά ότι η πόλη μου δεν ανήκει στις ηφαιστειογενείς περιοχές. Μόνο στη Σαντορίνη κάποτε και τώρα έγινε τουριστικός προορισμός. 
Με μάγευε η φωνή ενός μικρού σκυλιού, με αγρίευε ενός μαντρόσκυλου. Καθώς η ώρα περνούσε, περασμένες τέσσερις το πρωί, έμαθα να αναγνωρίζω τις ίδιες φωνές. Άλλες μπάσες, άλλες πρίμα, λεπτές, άλλες υπόκωφες, άλλες δυναμικές, άλλες αμυντικές και άλλες έτοιμες για επίθεση. 
Φορές νόμιζα ότι αποφάσισαν μια νύχτα τα σκυλιά να μη κοιμηθούν, τους μοναχικούς ξάγρυπνους πιστούς φίλους να διασκεδάσουν. Όταν άκουγα εκείνο το θηρίο όμως, είμαι σίγουρος ότι ήταν μαντρόσκυλο, πάνω από μέτρο μπόι, έλεγα δεν είναι δυνατόν, αυτό βγάζει δόντια, λύσσαξε. 
Ούτε μια παραφωνία, ο αόρατος μαέστρος κάποιος σημαντικός θα ήταν. Μόνο μια γάτα, χώθηκε φάλτσα, φοβισμένα, για λίγο και μετά σώπασε κι αυτή. Μάλλον η γάτα της Χαρούλας ήταν. Ξέρω εγώ τι φοβητσιάρα είναι. Παραλίγο μια μέρα να την φάει ένας ποντικός. Το είδα με τα μάτια μου. Έφυγε τρέχοντας και σκαρφάλωσε σε μια τεράστια κερασιά και έμεινε εκεί πάνω τρεις μέρες. Τρία κιλά γαύρο αγόρασε η Χαρούλα, τρόμαξε να την κατεβάσει.
Μοιραίο ήταν να κάνω και συνειρμούς. Μήπως ο Ταμήλος.  Τον άκουσα στην άκρη της ορχήστρας να κάνει θόρυβο. Κάποιος να τον προσέξει. Συνήθως όσοι τίποτα δεν έχουν να πουν ή να κάνουν, κάνουν θόρυβο. Ένοιωσα με αλύπητη συμπάθεια για τον Μιχάλη. Θα ήθελα να καμαρώνω για τους εκπροσώπους του Έθνους. Ο Μιχάλης είναι κι αυτός ένας εκπρόσωπος. Εκπροσωπεί τον λαό του. Χτυπιέται, γίνεται ρεζίλι για χάρη του στα κανάλια. Βέβαια αυτός  έχει την άποψη, ότι τα κανάλια γίνονται ρεζίλι που ασχολούνται μαζί του. Μερικές φορές και ομοτράπεζοι του. Για φαντάσου να σε καλέσουν στο ίδιο τραπέζι με τον Ταμήλος; Εννοώ για συζήτηση πολιτική, γιατί Ο Μιχάλης για χαβαλέ στα άλλα τραπεζώματα, είναι πρώτος. Από πανηγύρι σε πανηγύρι. Και καλά κάνει. Σήμερα αν δεν έκανε έτσι θα δούλευε. Τώρα δουλεύει άλλους. 
Πήγε χαράματα. Τα σκυλιά σώπασαν. Κάποτε οι χορωδίες κι αυτές τελειώνουν. Θυμάσαι μόνο τις κινήσεις του μαέστρου. Και χαμογελάς. 
Συνήθως σκυλάδικα, ονομάζουν τα  τραγούδια που σπάζουν πιάτα και η τραγουδίστρια έχει τα βυζιά έξω ή τα μπούτια ή και τα δυό, να καλύπτει τις λαρυγγικές αδυναμίες της και τους αυτιστικούς στίχους του στιχουργού.  Η συναυλία της νύχτας που πέρασε, το δηλώνω ευθαρσώς, πως ουδεμία σχέση είχε με τέτοιου είδους παρακατιανά ακούσματα για λούμπεν στοιχεία.
Ήταν η φωνή των ζώων.
Κοιμήθηκα πάνω από μια ώρα, αποκαμωμένος και απορημένος για ότι συνέβηκε ή πρόκειται να συμβεί.
Το πρωί είδα τον ήλιο από μακριά, δυό μέτρα πάνω από ανατολικό βουνό. Η κορυφή του Κόζιακα είχε τόση διαύγεια, που έμοιαζε σαν καρδιογράφημα παιδιού. 
Ένα κοπάδι χελιδόνια μπροστά στα μάτια μου, έπαιζαν και τσίριζαν, σαν παιδιά που θέλουν το πρωινό τους γάλα. 
Έστυψα με τα χέρια μου, δυό πορτοκάλια. Η βιταμίνη C δίνει ενέργεια

Ταξιδευτής
7 Ιουλίου 2014