Άπλωνε τα χέρια της τρυφερά, του γλάρου φτερούγισμα
Πότε τα σήκωνε ψηλά, απλωτά, το στήθος της φούσκωνε
Ύστερα καταλάγιαζε τον ρυθμό, μ’ ένα χαμόγελο
Και μ’ άλλα κρυφά σημάδια, που μόνο αυτοί και οι μαθητές της γνώριζαν
Έδινε νότες και έπαιρνε αγάπη, έδινε την αγάπης της και δωριζόταν τις νότες
Η πλατεία μόλις τέλειωνε κάθε σύγχορδη μυσταγωγία, γέμιζε από το χειροκρότημα
Ένα παρατεταμένο χειροκρότημα της ψυχής που ανασταίνονταν κάθε φορά
Ταξίδευε πάνω σ’ ένα πλοίο καπετάνιος, οι ναύτες προσκυνούσαν τα αρχαία κάλλη της, και το γαλάζιο του Αιγαίου, τον ξέθωρο ουρανό, τα μάτια της
Οι πόρτες ήταν όλες ανοιχτές, έρχονταν ο αέρας του Ιούνη να πάρει τα μηνύματα, να τα πάει μακριά
Εκείνο το βράδυ τα αστέρια ζήλεψαν, κατέβηκαν χαμηλά κι έστησαν το χορό, μέσα μου, πάνω μου, δίπλα μου
Δεν ήταν παρά μια απλή γυναίκα που ξόδευε την ομορφιά της σαν επανάσταση
Στο τέλος απροσδόκητα τη συνάντησα. Από κοντά ήταν σαν Άγια
Ο αέρας της έπαιρνε τα ξανθά της μακριά μαλλιά
Αυτή με μια κίνηση, ίδια μαέστρου συμφωνικής ορχήστρας, τα έριχνε στην πλάτη της
Σαν ν’ άφηνε να δω τα μάτια της, να ακούω τη φωνή της
Κράτησε για λίγο τα μάτια μου στα χέρια της
Ήταν μια αιώνια στιγμή. Έρωτας και Επανάσταση μαζί
Νίκη το όνομά της.
Αρχαία η ομορφιά της.
Κωστής Ταξιδεύων
11 Ιουλίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου