Ένα πυρπολικό και ένα ασθενοφόρο έφτασαν σχεδόν ταυτόχρονα. 9 και κάτι βράδυ.
Ο άνθρωπος δεν είχε χαθεί από τα μάτια μας, καθώς τα νερά πέντε μέτρα παρακάτω έκαναν ένα μικρό στροβίλισμα εξαιτίας μιας στροφής του ποταμιού. Τα νερά έριχναν το άψυχο πτώμα πάνω στον τοιχίο της απέναντι όχθης. Και ξανά. Νεαρός άντρας, γύρω στα τριάντα. Φορούσε λαδί μακό και πολύχρωμη βερμούδα. Τα μαλλιά του καστανά, τα πόδια του γυμνά.
Το ασθενοφόρο πέρασε την γέφυρα και πήγε στην απέναντι όχθη. Οι αστυνομικοί κι εγώ πήγαμε γρήγορα εκεί. Οι τραυματιοφορείς μπροστά με το φορείο, εμείς πίσω κατεβήκαμε στο ποτάμι. Ο ένας αστυνομικός φόρεσε γρήγορα γρήγορα μπότες πάνω από το γόνατο, μπήκε μες το νερό και ανέσυρε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια τον νεκρό. Βοηθήσαμε όλοι. Είμαστε πάνω από το φορείο και κοιτάμε τον γυμνασμένο νέο. Ούτε τριάντα χρονών. Πάνω από ένα ογδόντα, δίχως περιττά κιλά. Μάλλον ωραίος άντρας. Χτυπημένος από τα πήγαινε έλα στο τοιχίο, ζεστή πληγή το ξυρισμένο πρόσωπό του. Ξεχώριζαν τα πράσινα μάτια του και τα λευκά του δόντια. Και η μακριά του μύτη. Ο νοσοκόμος έκλεισε τα μάτια και το στόμα του. Ένα γιατί κι ένα πως.
Το ασθενοφόρο έφυγε για το νεκροτομείο. Κι εγώ έπρεπε να δηλώσω την ταυτότητά μου. Έπρεπε ακόμα να ακολουθήσω στο τμήμα για κατάθεση. Κανένας από όλους που βρεθήκαμε εκεί δεν αναγνώρισε το νεκρό πτώμα.
Η Ρένα τους έδειξε την ταυτότητα της, τους ζήτησε ευγενικά να μην ακολουθήσει και είναι στη διάθεσή τους αν χρειαστεί. Δεν το δέχτηκαν.
Στο αστυνομικό τμήμα έπεσα σε αντιφάσεις. Διαπίστωσα ότι είμαι τόσο τρομαγμένος. Η σκέψη ότι μπορούσε να ήμουν εγώ, με τρόμαζε ακόμα περισσότερο. Το χλωμό πρόσωπό του, τατουάζ στο μυαλό μου. Ζήτησα να μου μετρήσουν την πίεση. Ένας ευγενικός αστυνομικός μας οδήγησε σε ένα δωμάτιο. Ανακριτικό γραφείο, έγραφε η ταμπέλα στην πόρτα.
-Ηρεμήστε, θα ρθει κάποιος να σας μετρήσει.
Ένα μεγάλο παραλληλόγραμμο τραπέζι, τρεις καρέκλες και μια εικόνα του Χριστού στον τοίχο, με αγκαθωτό στεφάνι στο κεφάλι.
Η νεαρή αστυνομικός με καπέλο, φούστα ως το γόνατο και τα μαλλιά στις πλάτες, μας έφερε νερό. Μου μέτρησε την πίεση. 15 και 9.
-Θα ξανάρθω σε λίγο, είπε κι έφυγε.
Στο τμήμα είχε ησυχία, από το παράθυρο φαινόταν η νύχτα και τα φώτα της πόλης. Ήμασταν στον τρίτο όροφο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μπλέκουμε με την Ρένα. Κι άλλη φορά μας κουβάλησαν εδώ, μετά από μια διαδήλωση. Αντίσταση κατά της αρχής η κατηγορία.
Άλλη μια φορά στο σχολείο συμμαθητές, μας πήρε τις κόλλες ο επιτηρητής καθηγητής. Πράγματι αντέγραφα από τη Ρένα. Αλλά κι αυτή από τον Νίκο και ας μην το παραδέχτηκε ποτέ. Τότε ήμουν ερωτευμένος μαζί της. Αυτή δεν ήταν. Με ερωτεύτηκε στα φοιτητικά μας χρόνια Δεν την ερωτεύτηκα εγώ τότε. Έτσι κύλησε η συμμαθητική ζωή με τη Ρένα. Μια στον έρωτα και μια στη φιλία. Τώρα είμαστε δύο αχώριστοι φίλοι. Σε ένα ανακριτικό δωμάτιο της αστυνομίας.
-Θα πάρουμε βραβείο γιατί ανακαλύψαμε το πτώμα, της έλεγα. Και η Ρένα από κείνη την ώρα παρέμεινε αμίλητη.
-Αστυνόμος Έκτωρ. Θα σας κάνω κάποιες σχετικά με το συμβάν ερωτήσεις. Παρακαλώ ο κύριος να εξέλθει της αιθούσης. Εξήλθα.
Όταν εξήλθε η Ρένα και εισήλθα εγώ, την είδα ωχρή.
-Χάρης Ουτοπιστής.
-Ναι
-Θέλω να μου διηγηθείς τα γεγονότα.
Με πήρε γύρω στη μισή ώρα, του είπα ακριβώς τι συνέβηκε. Του είπα πως κατεβήκαμε στο ποτάμι, σε εκείνο το σημείο να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα. Ότι δεν είχαμε παρά ένα τέταρτο και ότι είδαμε μας σόκαρε. Τηλεφώνησα αμέσως, μόλις είδαμε το πτώμα, στην αστυνομία.
-Το γρατσούνισμα στο λαιμό σου πως έγινε;
-Ποιο γρατσούνισμα;
Έφερε ένα καθρέφτη.
Μια ραφή από αίμα ήταν κολλημένη στο λαιμό μου. Δεν ένοιωθα τίποτα. Είχα μέρες να δω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ένα ελαφρύ τρέμουλο γήρανσης έζωσε το σώμα μου.
Τα μάτια μου είχαν σακουλιάσει, οι πρώτες ρυτίδες ίδρωναν άνευ λόγου, κρύες σταγόνες ιδρώτα έλουζαν τα μαλλιά μου, ένα σημάδι σκοτεινό φύτρωσε στην άλλη άκρη του λαιμού μου.
-Θυμάσαι τι ώρα περίπου κατεβήκατε στο ποτάμι;
-Δεν φοράω ρολόι βλέπεις αστυνόμε.
-Περίπου, σε ρώτησα
-Πρέπει να ήταν λίγο πριν τις εννιά
-Η κυρία είπε ότι είχατε πάνω από ώρα εκεί
-Νομίζω ότι η κυρία φοράει ρολόι
-Έχεις τη δυνατότητα να μην απαντάς, όχι να ειρωνεύεσαι.
-Δεν ειρωνεύομαι, διακρίνω κάποια υπόνοια από τη μεριά σας. Τι υπονοείται;
-Δεν υπονοώ τίποτα. Θέλω τα γεγονότα με καθαρές λεπτομέρειες. Να είσαι σίγουρος ότι έγινε θα λάμψει από την αλήθεια.
-Είπα εγώ να μην λάμψει;
-Ποιά η σχέση σας με την κυρία;
-Είμαστε φίλοι από το γυμνάσιο, συμμαθητές.
-Η κυρία μίλησε για εραστές
-Ήμασταν κατά καιρούς. Τώρα δεν είμαστε. Είμαστε φίλοι. Δεν σας αφορούν τα προσωπικά μου δεδομένα.
Εκείνη την ώρα μπήκε κάποιος άλλος αστυνομικός και μου ζήτησε να δει την παλάμη μου. Μετά την κάλυψε με αυτοκόλλητο. Ζήτησε να σηκωθώ και να ποζάρω για μια αναμνηστική φωτογραφία, είπε. Μετά τράβηξε με προσοχή το αυτοκόλλητο από την παλάμη μου κι έφυγε από την αίθουσα.
-Τα διαδικαστικά, είπε ο Έκτωρας
-Ποια διαδικαστικά; ρώτησα εγώ
Η ειρωνεία είναι ότι με ευχαρίστησε και έφυγε. Με πήραν άλλοι δύο μπάτσοι και με έριξαν μόνο μου σε ένα κελί, σκοτεινό, ζεστό, με ένα μικρό παραθυράκι. Και μια καρέκλα. Δεν μου δόθηκε καμία άλλη εξήγηση. Η πόρτα κλείδωσε απ’ έξω.
Ήταν μία εφιαλτική νύχτα. Η Ρένα δεν ήξερα τι απέγινε.
Η μόνη μου παρηγοριά μια μικρή πασχαλίτσα. Ευτυχώς που έμπαινε το φεγγάρι και έπαιζα μαζί της.
Ταξιδευτής
8 Ιουλίου 2014 (24)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου