Μονόλογος ενός πότη

Victor Oliva, πότης αψεντιού.

«Να πέθαινα για κάτι δυνατό.

Έτσι που ζω σα να μη ζω,

είναι μεγάλο άδικο και κρίμα.»

Αυτός ο πόνος στο στομάχι ακόμα να περάσει, ξεθεώθηκα στον εμετό. Ξέρασα όλες τις βραδινές ειδήσεις, σίγουρα κάποιος έριξε στάχτη στο ποτό…Εγώ δεν το βάζω εύκολα κάτω…
Ο Ψινάκης, αυτός φταίει, Δήμαρχος του Μαραθώνα, πάει και η ιστορία μας, τα τσαλαπάτησαν όλα… Το στομάχι μου…Δεν μας έφτανε ο Σταύρος του Λαμπράκη, και  ο Χριστοδολόπουλος του Βύρωνα.  Και ποιός σας είπε γαμώτο, πως όταν κλωτσάς καλά με το πόδι, σκέφτεσαι καλά και με το κεφάλι; Έβαλαν λέει, έναν ποδοσφαιριστή υποψήφιο στην Ευρωβουλή. Είναι τηλεπερσόνες λέει και θα φέρουν ψήφους στα κόμματα.  Στην εποχή του 50 ζούμε το κέρατό σας… Τότε είχε τελειώσει ο πόλεμος, τώρα είμαστε μες τον πόλεμο.. Το ίδιο είναι;  

Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ούτε και τ’όνειρο  πια. Τότε υπήρχε, τώρα δεν υπάρχει.
Σκότωσαν το όνειρο.
Όχι πείτε μου, τι μπορεί να ονειρευτεί ένας νέος σήμερα στη χώρα μας, φορτωμένος με δυό προπατορικά αμαρτήματα; Άντε να ξεπεράσει το πρώτο υγιώς σκεπτόμενος, το δεύτερο; Δεν του φτάνει ούτε μια ζωή να πληρώνει τις αμαρτίες των γονέων, παιδεύουσι τέκνα.
Στην αρχή μας εκδημοκράτισαν, μετά μας πέταξαν στη θάλασσα να μάθουμε να κολυμπάμε, μετά μας εκσυγχρόνισαν με Μάνο και Ανδριανόπουλο, μας έφεραν πολυκαταστήματα να τα έχουμε όλα,  μετά μας έδωσαν μια κλωτσιά στο γκρεμό και τώρα θέλουν να μας σώσουν, - για να σωθούν.
 Στο τέλος θα αυτοανακηρυχθούν και σωτήρες. Πάντα βέβαια με τη βοήθεια του θεού και της αγίας τηλεπαρουσιάστριας των μεγά-λων ειδήσεων. Κι αυτή στην Ευρωβουλή;  Μπάτε σκύλοι αλέστε….
Το στομάχι μου, δεν λέει να περάσει. Μα όταν πίνω μια χαρά νοιώθω, μετά, μετά φταίει ο Μπωντλαίρ.
«Όταν οι νόμοι είναι άδικοι, οι πολίτες οφείλουν ανυπακοή» έλεγε ο Γκάντι και  «Ο μόνος δρόμος για τους διανοουμένους είναι ο δρόμος του Γκάντι. Ο δρόμος της μη συνεργασίας.» συμπλήρωσε ο Αϊνστάιν

Είχα γράψει κι εγώ κάποτε ένα σύνθημα, πάνε τέσσερα χρόνια τώρα. Ακόμα μισοσβησμένο στον τοίχο των φυλακών είναι:
«Ένα είναι το χρέος μας σήμερα. Να διώξουμε όλους αυτούς που οδήγησαν τη χώρα εδώ».
Ούτε το σύνθημα βέβαια έφυγε ποτέ απ’ το κεφάλι μου, αλλά ούτε αυτοί που οδήγησαν στη ξηρασία το μέλλον των παιδιών μας.
Εμείς, εμείς έτσι κι αλλιώς σκοτωθήκαμε νωρίς….
Δεν έφταιγε μόνο το ποτό, έφταιγαν και τα καστανά μεγάλα μάτια της. Όταν την κοίταγα έβγαναν φωτιές, που μ’ έκαιγαν …..
Το στομάχι μου δεν λέει να στρώσει…
Να το εμπιστευτώ στον Άδωνη ή να πάω πάλι στο ουζερί Σχεδόν Τέλεια;
Θυμάσαι μάνα, από παιδί και μεθυσμένο μαθαίνεις την αλήθεια, μούλεγες κάποτε.
Θυμάσαι;

Ταξιδευτής
24 Απριλίου 2014