Φωτεινό ντουέτο

Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τον Κόζιακα. Η μέρα παρέδιδε στη νύχτα. Σήμαναν οι καμπάνες, Μεγάλη Δευτέρα, Απρίλης μήνας.
«Στις 9 στα Μετέωρα. Έξω από την Μονή Αγίου Στεφάνου. Σε περιμένω.» έγραφε το ανώνυμο μήνυμα στο κινητό.
Εκείνη την ώρα έβλεπα τις ειδήσεις των 8. Ένας αχταρμάς το κεφάλι μου, από κακόγουστες φάρσες. Πλεόνασμα τριμήνου, μαύρα σύννεφα στη μαύρη θάλασσα, κάλπικα γκάλοπ, βρώμικα ποτάμια, αληθινές ιστορίες γεμάτες θάνατο. Και το αρνί, να γυρίζει από σήμερα στις σούβλες, και στα μυαλά.
Δεν είχα χρόνο να σκεφτώ, έπρεπε να αποφασίσω. Θα πάω;
Άλλη μια φάρσα, είπα. Λάθος μήνυμα, η εποχή μας παίζει  επικίνδυνα παιχνίδια, είναι ρίσκο, είναι γυναίκα, είναι άντρας, έχω ανοικτούς λογαριασμούς με κάποιους;
Τι έχω να φοβηθώ, τι έχω να χάσω, έτσι κι αλλιώς η ζωή μου ήταν ξοφλημένη. Ζούσα τόσο συμβατά με την αναπαλαίωση τα τελευταία χρόνια, δεν ήξερα πια αν είμαι εγώ ή ένας άλλος. Άλλα σκεφτόμουν, άλλα έλεγα, άλλα έκανα. Τριχασμένο χαρακτήρα με περιέλουζαν οι λιγοστοί φίλοι.
Θα πάω, είπα.
 Άνοιξη και Πάσχα. Μύριζε ο δρόμος τρυφερό πράσινο, ταχύτητα και αγωνία. Ποιος με καλεί, γιατί με καλεί, γιατί πάω, που πάω;
Ανηφόριζα τα Μετέωρα, κατέβαιναν τα τελευταία αυτοκίνητα από τις λειτουργίες των Μοναστηριών.
Στις 9 παρά 2 λεπτά ήμουν στον Άγιο Στέφανο, που αν και είναι γυναικεία Μονή, έχει ανδρικό όνομα. Η πόρτα ήταν κλειστή, ο Θεσσαλικός κάμπος μια απέραντη θάλασσα από φώτα. Φωτισμένα χωριά στην Πίνδο και στα Χάσια αγνάντευαν από ψηλά.
Δεν υπήρχε ψυχή. Μια γάτα μόνο πέρασε και είδα στο φωτεινό σκοτάδι τα μάτια της. Φάρσα ήταν, ένα λάθος μήνυμα.
Άνοιξα μια βότκα που είχα στο αυτοκίνητο και κάθησα σ’ ένα πεζούλι. Έπρεπε να ηρεμήσω, είχε σημάνει συναγερμός μέσα μου.
Και τότε την είδα. Όταν σήκωσα τα μάτια ψηλά, να πιω την πρώτη γουλιά.
Ολοστρόγγυλη, λαμπερή, με τη γνωστή χλωμάδα της..
Ήταν η Πασχαλινή πανσέληνος. Και δίπλα της ο Άρης
Ο πιο κόκκινος Άρης που είδα ποτέ. Πιο φωτεινός κι απ’τον Σείριο.
Ήταν το πιο όμορφο ντουέτο που είδα ποτέ στον Ουρανό.
Μες τη νύχτα.

Ταξιδευτής
14 Απριλίου 2014