Χαραμάδες

Πήρε το χρώμα της φύσης, το πινέλο της καρδιάς του και ζωγράφιζε, ζωγράφιζε όνειρα. Δεν ήταν ζωγράφος, ήταν ένας απλός άνθρωπος χωρίς επιτεδευμένα ταλέντα. Ίσως και να είχε κάποιο ταλέντο, δεν του δόθηκε η δυνατότητα να το ανακαλύψει. Σίγουρα είχε, όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποιο ταλέντο. Αυτός είχε όμως την τρέλα της ανησυχίας, τον οδηγούσαν τα πάθη, δεν φοβόταν τα λάθη. 

Όταν τον κυρίευε η λογική χόρευε, όταν η θλίψη έκοβε βόλτες αυτός τραγουδούσε, όταν οι άλλοι γιόρταζαν, αυτός απήγγειλε Καρυωτακικά ποίηματα. 

Είδε ανθρώπους να ζωγραφίζουν, άλλοι με χρώματα, άλλοι με λέξεις, άλλοι με την αναπνοή τους. Είδε κι άλλους να μουτζουρώνουν, να σβήνουν τις χαραμάδες, να σπέρνουν τον θάνατο. 

Απόψε ζωγράφιζε χαραμάδες. Είχε εμμονή με τις χαραμάδες. Το λίγο φως στο υπόγειο της ζωής του, το ημίγυμνο σώμα της γυναίκας, ο ήλιος μες τον χειμώνα, μια πηγή στην έρημο, η τρύπες που ανοίγουν οι τυφλοπόντικες, το παράθυρο που βλέπει στη θάλασσα, ο άγνωρος δρόμος, όλα ήταν χαραμάδες.... 

Μετά από άνθρωπος μεταμορφωνόταν για να χωρέσει κάπου. Πότε μικρό πουλί, πότε μέλισσα, πότε σκατζόχοιρος, λαγός, λύκος, πολλές φορές ελέφαντας.  Όταν δεν άντεχε τους συμπαγείς τοίχους έπαιρνε φόρα, πόση φόρα μπορεί να πάρει ένας ελέφαντας, να προκύψει κάποια χαραμάδα.

"Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα". 

Νίκος Καζαντζάκης

Απόψε ζωγράφιζε χαραμάδες, μικρές, μεγάλες, χαραμάδες ζωής.