Να γεννηθεί ξανά η ζωή

Μέρες θανάτου, μέρες του πόνου

Νύχτες της αγρύπνιας και της προσευχής

Φωνές του φόβου, της πίκρας, της αλμύρας

Στόμα γεμάτο χώμα, χέρια κλειστά, μάτια στο σκοτάδι

Φυσάει καρβουνόσκονη, δακρυσμένα πέφτουν τα τελευταία φύλλα, μήνας της ορφάνιας

Τι περιμένει ένας ετοιμοθάνατος στο κενό δωμάτιο; 

Τι περιμένει ένας άστεγος και πεινασμένος, παίρνει ένα ψεύτικο πιστόλι, χαράματα κάνει μια ψεύτικη ληστεία, το κράτος τον συλλαμβάνει, είναι εχθρός των εορτών.

Μέρες της σύγχυσης και της οργής, ο θάνατος έγινε συνήθεια, η ζωή λαϊκισμός

Ω μέρες της εξουσίας, μιας υπέροχης ζωής, τι θα φορεθεί ετούτο το χειμώνα; 

Ένας ποιητής ανασταίνεται μέσα στη νύχτα, γράφει συνθήματα στους τοίχους, 

"φτωχή ανθρωπότητα" 

Δίπλα δυό ερωτευμένοι νέοι  περπατούν αγκαλιά να ζεσταθεί τ' όνειρο, να γεννηθεί ξανά η ζωή.