Το φύτεψα τα Χριστούγεννα, πριν δυό χρόνια. Το είπα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεν είναι στο σαλόνι της ζεστασιάς, είναι στο χειμωνιάτικο χωράφι. Δεν είναι ψεύτικο, είναι αληθινό, οι ρίζες του στο χώμα, τα κλαδιά του στο κρύο, τα μάτια του στον ουρανό. Βρέχει και δακρύζει, φυσάει και λυγίζει, καμαρώνει το λυγερόκορμο ύφος του σε κάθε αχτίδα του ήλιου.
Σήμερα πήγα να το στολίσω, δεν θέλω τίποτα ψεύτικο πάνω μου, είπε. Η ομορφιά είναι απλή, να με κοιτάς στα μάτια, να μου μιλάς με τη καρδιά σου, να είμαι εγώ, να είσαι εσύ. Να μεγαλώνουμε μαζί.
Αντέγραψα σ' ένα χαρτί τον Γκαλεάνο, το τύλιξα μια μικρή μπάλα, το έκρυψα στα φυλλοκάρδια του, αυτό φτάνει είπα.
.. «Δεν πιστεύω στη φιλανθρωπία, αλλά στην αλληλεγγύη. Η πρωτη είναι καθετοποιημένη – πηγαίνει από ψηλά προς χαμηλά. Η δευτερη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλο άνθρωπο. Και μας θυμίζει πως έχουμε πολλά να μάθουμε από τους άλλους. Να μάθουμε πως Εγώ είμαι ένα άλλο Εσύ»
Εδουάρδο Γκαλεάνο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου