Αγναντεύω ψηλά απ' το βουνό, την πατρίδα που άφησα πριν χρόνια. Χρόνια ζω στην χώρα της ουτοπίας, κάποτε προσπάθησα να τη διαμορφώσω, ώστε να ζω εκεί και όχι εδώ.
Τα τζακια καπνίζουν, τα βουνά χιονισμένα, τέλη Φλεβάρη. Το κρύο περονιάζει, η καρδιά φλέγεται. Ένα ποτάμι θύμησες ζωντανεύουν μες τα μάτια μου. Ακουμπάω την πλάτη μου, στον κορμό της γέρικης βελανιδιάς να ξαποστάσω. Γίνομαι ένα με το δέντρο. Ένα σμάρι πουλιά πετάγονται μέσα απ' τ' άσπρα μαλιά μου. Νοιώθω να διαλύομαι στον αναπαυτικό καναπέ της χαοτικής πόλης που πέρασα τη ζωή μου. Πίνω μια γουλιά κονιάκ απ' το φλασκί μου να συνέλθω.
Το ποτάμι με τις άσπρες πέτρες, τα πλατάνια, τα βρούδια, ο εαυτός μου παιδί. Διαβάζω Θέμο Κορνάρο, τυλίγεται η βουή των νερών με τα όνειρα της νιότης. Εδώ έμαθα να κολυμπάω, στα μεγάλα καζάνια, στα βαθυπράσινα νερά. Ο πρώτος μου έρωτας, η νεραϊδα του Ασπροπόταμου, η πρώτος μου φόβος, η αστραπή.
Απλώνεται στην απέναντι πλαγιά το πατρικό μου σπίτι, έρημο πια, κανείς δεν ζει εκεί. Κι εγώ που ζω εδώ, πυρωμένος στο νόστιμο ήμαρ, δεν ζω. Οι ρίζες μου ξεράθηκαν στην άσφαλτο της διαδρομής μου.
Είμαι απέναντι στη ζωή μου, δεν τη φτάνω, δεν την αγγίζω, ανοίγω διάπλατα τα χέρια, μου στον ουρανό, δεν την αγκαλιάζω. Βλέπω τη διαδρομή του ήλιου, το φεγγάρι να λούζει την μάνα, ο πατέρας να οργώνει το χωράφι και της γιαγιάς τα παραμύθια να ξορκίζουν το κακό.
Άφησα στη μέση τότε την δική μου πατρίδα, πάντα κάτι άλλο συμβαίνει, ίσως αν ολοκλήρωνα εκείνο το μυθιστόρημα να ήταν η λύτρωση της ζωή μου.
Απόψε χάθηκα στο ανεκπλήρωτο, δεν ξεχνάς πίνοντας, θυμάσαι. Βγαίνω στο μικρό μπαλκόνι, απέναντι το άγαλμα της ελευθερίας, δίπλα μου ανηλέητη, πολύμορφη, με βομβαρδίζει η αγέλαστη πολιτεία. Αύριο θα είμαι ο κύριος διευθυντής της τραπεζικής δικτατορίας του πλανήτη. Άδειο σώμα μες στο ατσαλάκωτο κουστούμι μου, θα φορέσω την κόκκινη γραβάτα και θα απορρίπτω, θα εγκρίνω τα συμφέροντα της τράπεζας. Ο θείος στην Αμερική πέθανε. Μια μηχανή του χρόνου, ένα σύμβολο της εποχής. Ο μόνος αληθινός φίλος στην Νέα Υόρκη, ο Παντελής στην παρακάτω γωνία, ψήνει κάστανα τον χειμώνα και καλαμπόκια το καλοκαίρι. Η καλημέρα του είναι η δύναμη της μέρας.
Αύριο θα δηλώσω παραίτηση. Η ζωή μου είναι αλλού.
Κωστής Ταξιδεύων
Άνοιξη 2021, Περιοδικό Απίκο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου