Όταν πήγα στο σχολείο...

 Όταν πήγα στο σχολείο, με ρώτησαν τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Έγραψα “ευτυχισμένος”. Μου είπαν ότι δεν κατάλαβα την εργασία και εγώ τους είπα ότι δεν κατάλαβαν τη ζωή.

 Τζον Λένον

Ραχοκοκαλιά μιας κοινωνίας δεν  είναι η πορεία της οικονομίας, αλλά της παιδείας και της εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση θα δημιουργήσει τις επιλογές, η παιδεία την υγιή κοινωνικοποίηση, τις ελεύθερες επιλογές και το άτομο που πατάει σταθερά στα πόδια του.

Στη χώρα μας, αλλά και στο δυτικό κόσμο της φρενίτιδας του καταναλωτισμού χάθηκε η μπάλα, η αποθέωση της οικονομίας και της τεχνολογίας βούλιαξαν τις κοινωνίες στην μηχανοποίηση του ανθρώπου, με όλες τις αρρωστημένες συνέπειες που εμφανίζονται κατακόρυφα στο πέρασμα του χρόνου.

Η  εκπαίδευση στην χώρα μας νοσεί διαρκώς, δεν χρειάζεται άλλη απόδειξη να το πεις αυτό, παρά το κάθε γωνιά και φροντιστήριο. Αυτά δηλαδή που πρέπει ο μαθητής να μάθει στο σχολείο, πρέπει να τα μάθει στο φροντιστήριο. Αν δεν πάει κολυμβητήριο, δεν μαθαίνει κολύμπι. Αν δεν πάει ωδείο, δεν μαθαίνει μουσική. Αν δεν πάει αγγλικά, δεν μαθαίνει αγγλικά. Αν δεν παπαγαλίσει δεν πετυχαίνει στις ατέλειωτες εξετάσεις, που φορτώνουν άγχος την πιο ευαίσθητη ηλικία. Αν δεν έχει δυνατότητες το σπίτι, δεν μαθαίνει τίποτα, μαθαίνει βέβαια τα βασικά γραφή κι ανάγνωση... (υπερβολή ναι, αλλά είναι καλύτερα να μάθεις να μαθαίνεις).

Οι Έλληνες μαθητές είναι οι πιο ταλαιπωρημένοι και οι πιο διαβασμένοι, γιαυτό διακρίνονται στον υπόλοιπο κόσμο. 

Είναι αυτό όμως μια υγιής εκπαίδευση, ανακαλύπτουν τα παιδιά μας τον κύκλο της ζωής; Ή βρίσκονται  έρμαια των συνθηκών και της ανάγκης. 

Και εν τέλει γίνονται ευτυχισμένοι ενήλικες, όταν διαβιούν μια διαστρεβλωμένη, αγχωτική, απαιτητική μέχρι εξαντλήσεως εκπαιδευτική ατέρμονη διαδικασία; 

Προτεραιότητα της κοινωνίας θα έπρεπε να είναι το σχολείο. Τα υπόλοιπα έπονται... 

Το Ελληνικό σχολείο, όπου είναι τσιφλίκι του κάθε υπουργού, συνέχεια αλλάζει και πάντα το ίδιο μένει.

Αν δεν ξέρουμε τι κοινωνία θέλουμε, ούτε τι σχολείο θέλουμε ξέρουμε. 

Αξιολόγηση, λέει η Κεραμέως, τι να αξιολογήσει; Τα σχολεία που δεν έχουν καν βιβλιοθήκες, αναγνωστήρια και παλεύουν με αρχαίους υπολογιστές; Τα σχολεία με τα παμπάλαια αναχρονιστικά βιβλία διδασκαλίας, τα σχολεία που δεν καλλιεργούν την κριτική σκέψη και δίνουν κονσερβοποιημένη γνώση, χρηστική ίσως να υπηρετήσει ιλιγγιώδεις ανταγωνιστικούς ρυθμούς; Και γιατί όχι και τυποποιημένους εκπαιδευτικούς, σφηνωμένους μέσα σε αλλότρια προγράμματα. 

Δεν είναι εύκολο το να είσαι εκπαιδευτικός, πολύ περισσότερο μέσα στις συμπληγάδες του ανταγωνιστικού σχολείου που ονειρεύεται η κάθε Κεραμέως. Δεν είναι ούτε όλοι οι εκπαιδευτικοί ικανοί για διδασκαλία. Η διδασκαλία φέρνει το αποτύπωμα του εκπαιδευτικού, τη συνολική προσωπικότητα, πέρα απ' τα χρηστικά εργαλεία των μαθημάτων. Ακούμε εκπαιδευτικούς να παραπονιούνται, για τα ατίθασα παιδιά που τους δημιουργούν προβλήματα. Μήπως έπρεπε να αναρωτηθούν αυτοί πόσο βαρετοί είναι στα παιδιά, πόσο είναι ικανοί να διανθίσουν το όποιο μάθημα με την ευρύτερη γνώση τους. Ένας  καλός εκπαιδευτικός κάνει τους μαθητές να κρέμονται απ' τα χείλη του, τα παιδιά είναι σφουγγάρια. Και ανυπάκοα βεβαίως στην κάθε αδιάφορη διδασκαλία. 

Οι πολλοί εκπαιδετικοί έχουν στο μυαλό τους το βιβλιοπωλείο για τα χρηστικά βοηθήματα και τα μολύβια. Ένας εκπαιδευτικός που δεν διαβάζει, πως θα εμπνεύσει τους μαθητές στο διάβασμα; 

Αξιολόγηση ναι. Αλλά ας αξιολογηθεί πρώτα η κάθε Κεραμέως και μετά όλα αξιολογούνται μόνα τους. 

Ένα κείμενο για την εκπαίδευση, από έναν μη ειδικό, αλλά είχαμε και έχουμε παιδιά και όλοι ξέρουμε τον γολγοθά. 

Ένας γολγοθάς που καταλήγει στην εξορία  απ'τη χώρα και πολλές φορές απ' τη ζωή.