"Δεν θέλω να πεθάνω, γιατί πως θα ζήσω χωρίς εκείνη"
Πως φεύγουν έτσι οι άνθρωποι, πως γίνεται να φεύγουν αυτοί που έχει ανάγκη ο τόπος; Γιατί φεύγουν νωρίς όσοι φωτίζουν τα σκοτάδια μας;
Τα τελευταία χρόνια μόνο φτωχαίνει η Ελλάδα, φεύγουν οι φάροι που διαλύουν την καταχνιά μας.
Εκείνη τη Δευτέρα η Σίσσυ Αρβανιτίδου, την Παρασκεύη άκουγα τη φωνή της στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, ήταν ζωντανή, ταξίδευε παντού με το Κοσμοδρόμιο, με τα βιβλία, τις μουσικές, την απίστευτη γνώση της, ήμουν τυχερός που την άκουγα στο χωράφι, ήταν μάθημα ζωής οι εκμπομπές της. Μιλούσε μ' έναν Πανεπιστημιακό στην Αγγλία, ναι ξέρω έλεγε, είναι και τα παιδιά μου εκεί, τη θεωρούσα μεγαλύτερη απ' τη φωνή της, ήταν μόλις 59, πέθανε, τι πέθανε, πως πεθαίνει ένας ζωντανός άνθρωπος; Πένθος ακόμα.
Άνθρωποι που δεν συνάντησες ποτέ από κοντά, αλλά τους γνώριζες από πάντα.
Το ίδιο σήμερα με τον Τάσο Κουράκη. Έφυγε, τι έφυγε; Ο Κουράκης ήταν νέος, νέος στη σκέψη, πάλευε για τον νέο καλύτερο κόσμο, ήταν το καινούριο ήθος που αναζητάμε, ήταν το νέο στην πολιτική ζωή του τόπου, στην πόλη που ονειρεύοταν ήταν νέος, τα ποιηματά του ήταν νέα, οι ερευνές του ήταν νέες, το χαμογελό του ήταν για έναν καινούριο κόσμο, στο Πανεπιστήμιο ήταν νέος, όλα ήταν ζωή πάνω του και τα μαλλιά του.
Κι όμως έφυγε, επιβαλλεται να το πιστέψουμε. Τα τελευταία χρόνια ο χάρος είναι τυφλός, δεν ξεχωρίζει τον γέρο απ' τον νέο.
Αν οι πολιτικοί έγραφαν ποίηματα, σαν τον Κουράκη, ο κόσμος θα ήταν αλλιώς.
Οι πολιτικοί όμως δεν γράφουν ποίηματα,. Ίσως γιαυτό έφυγε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου