Στη μέση του χωραφιού, χορεύω τα ανεκπλήρωτα όνειρα, μεθώ την πνοή μου στα σύννεφα, νεκρή φύση ο χειμώνας μου. Μετά ξαπλώνω στο χώμα, φυτεύω το χέρι μου ανάμεσα στα γυμνά δέντρα, τα δαχτυλά μου θα γίνουν κλαδιά την Άνοιξη, τρυφερά φύλλα κι άνθη. Να δροσίζεται στη σκιά μου, το τρυφερό σου δέρμα. Το καλοκαίρι.
Δέντρα και άνθρωποι περπατάνε μαζί, στο φθινόπωρο της ζωής μας.
Δύο μέρες μετά,13/12/2020
Υ. Γ. Σήμερα είδα την ανάρτηση της φίλης Δημητρα Λεχουριτη και τι σύμπτωση η φωτογραφία.. Την προσθέτω και την ευχαριστώ.
Το ψηλότερο δέντρο στην Ουαλία, είχε καταστραφεί από μια καταιγίδα κι έπρεπε να κοπεί. Ο καλλιτέχνης Simon O' Rourke όμως είχε διαφορετική γνώμη και με ένα αλυσοπρίονο, συμβόλισε την προσπάθειά του να φτάσει στον ουρανό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου