Τούτη η ώρα που πάει στο δειλινό, τούτη η ώρα που αχνοφέγγει το φώς, να παραδώσει στη νύχτα, οι εργάτες ξεπλένουν τον ιδρώτα της μέρας, ψηλά γυμνά δέντρα ζωγραφίζουν τη φύση του χειμώνα, εδώ κι εκεί ανάβουν ζεστά φώτα στα χαμηλά σπίτια του κάμπου. Ω, τι όμορφη τούτη η εικόνα της επιστροφής, μετά από μια γεμάτη μέρα δουλειάς, καπνίζουν τα τζάκια, τα σκυλιά γαυγίζουν, ένα λεπτό σύννεφο μακριά, πολύ μακριά γίνεται σκάλα, κάποιος να ανάψει το φεγγάρι.
Ένα άγγιγμα της γυναίκας, ένα τραγουδι του νόστου, ένα βιβλίο που εξιστορεί όσα δεν έζησες. Και όσα έζησες γίνονται γλυκός ψίθυρος στη μνήμη άλλης εποχής.
Τόση ομορφιά που να τη χωρέσω, τόση ασχήμια που να την ξεφορτωθώ. Τόσο φως, τόσο σκοτάδι.
Ένα φως στο σκοτάδι μου είσαι κι εσύ, καντήλι τα μάτια σου, στην ψυχή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου