Γυμνά δέντρα, θλιμμένα βουνά, χειμωνιάτικη προσδοκία της άνοιξης. Ο χρόνος κυλλάει αργά, η ομίχλη σκέπασε τον Κόζιακα, μαραμένα όνειρα η ζωή μου. Πρέπει κάτι να κάνω, σκίζω ένα χαρτι κουζίνας, γράφω στο γόνατο μερικούς στίχους, πως να τους πω, αγάπη, μοναξιά, ευχαριστώ πάντα;
Όταν όλοι και όλα σε εγκαταλείπουν
Όταν η βροχή γίνεται καταιγίδα κι όλοι τρέχουν να κρυφτούν
Όταν ο πόνος, η μοναξιά, η πείνα, σε παγώνουν
Όταν ένα παιδί προσεύχεται στο στήθος της μάνας
Εσύ είσαι εδώ, και με κοιτάς στα μάτια, Εσύ είσαι πάντα εδώ. Μέσα μου, έξω μου, χιλιάδες χρώματα μετά τη βροχή, φιλί στη πληγή μου, χαμόγελο στην ανάσα μου. Εσύ είσαι πάντα εδώ. Αγάπη.
Οι στίχοι κατέληξαν στην Αγάπη. Η λύτρωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου