Σήμερα στόλισα το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Άργησα; Ούτε κατάστημα της αγοράς είμαι, ούτε σαλόνι για ρεβεγιόν, είμαι μόνο ένα ταπεινό χωράφι. Ταπεινός και ο στολισμός του κυπαρισσιού της Αριζόνας, που μεγαλώνουν τα σπλάχνα μου.
Από ανατολικά κρέμασα την ελπίδα, τη ζωή και τον έρωτα, από δυτικά τη νοσταλγία της νιότης, την αγάπη και το θάνατο. Στο νότο ένα ποίημα του Καββαδία, ένα υγρό τραγούδι κι ένα παλιό μου διήγημα, που βρήκα στην αποθήκη των παιδικών μου χρόνων. Στο βορρά κρέμασα τη σημερινή μουντή μέρα, ένα παγωμένο κρύσταλο της μνήμης κι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα απ' αυτά που ευδοκιμούν στα μέρη του. Είχα πάρει μαζί μου και λέξεις που ξεχώρισαν τη χρονιά που πέρασε, τις πέταξα όλες, δεν θέλω να τις θυμάμαι. Ούτε επικαιρότητα, ούτε εν το πολλώ το ευ.
Μετά το ράντισα με χαλκό, πιο μπλέ απ' τον ουρανό, να ξεχωρίζει τις καθαρές μέρες του χειμώνα, να θυμίζει το χρώμα της θάλασσας.
Πάνω πάνω, έβαλα τη μορφή σου.
Καλά Χριστούγεννα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου