Φυτεύεις ένα μικρό γυμνόριζο κλαδάκι και πορεύεσαι μαζί του. Αν δεν το φροντίσεις δεν μεγαλώνει, θα πεινάσει, θα διψάσει, θα αρρωστήσει. Όπως ένα παιδί.
Τι θέλουν τα δέντρα, νερό και λίπασμα (βιολογικό πάντα) , έλεγε ο Τάκης, δεν είναι απαιτητικά. Θέλουν βέβαια και ψέκασμα με χαλκό, θέλουν κλάδεμα, θέλουν ξεχορτάριασμα, θέλουν κάθε μέρα να τα προστατεύεις από επικίνδυνους εισβολείς. Όπως τον Ιούνιο που σμήνη από σκαθάρια πάνε και τρώνε τα φύλλα τους, ω τι απογοήτευση να βλέπεις τις μηλιές χωρίς φύλλα!
Δεν είχα καμία σχέση πριν χρόνια με τη ενηλικίωση και τη ζωή του δέντρου. Τώρα έχω; Όπως μαθαίνεις τη ζωή, μαθαίνεις και τα οπωροφόρα δέντρα.
Όλες οι ροδιές κάηκαν απ' τον πάγο του Φλεβάρη, μικρές τρυφερές, πως να αντέξουν, δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν, να αντισταθούν στα κρύσταλλα του χειμώνα. Ξανά από την αρχή, καινούρια βλαστάρια γεννήθηκαν απ' τη ρίζα, πόσο γρήγορα μεγάλωσαν μες το πύρινο καλοκαίρι. Οι ελιές τσουρουφλίστηκαν κι αυτές, νάτες που ξαναγέννησαν τα βλαστάρια τους. Η πασχαλιά δεν άντεξε, αυτή σκοτώθηκε νωρίς.
Τα δέντρα σε μαθαίνουν την υπομονή.
Αν όμως μεγαλώσουν, αν γίνουν τουλάχιστον πέντε χρονών, λες ότι κατάφερα την ομορφιά και τους καρπούς. Άξιον εστί.
Φωτο: Ιούνιος 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου