Αν εκείνη την ημέρα του Νοέμβρη δεν επαναστατούσαν οι νέοι, δεν θα ήταν η απαρχή της πτώσης της χούντας. Ήταν το τριήερο της εξέγερσης που γιορτάζουμε, Νοέμβρης του '73. Ήταν η σπίθα που έβαλε τη φωτιά. Άνθρωποι και άνθρωποι αγωνίσθηκαν, φυλακίστηκαν τα επτά χρόνια που η "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" έβαλε τη χώρα στο γύψο. Ο γύψος όμως σπάει εύκολα, δεν είναι μπετόν. Η δικτατορία έπεσε τελικά με τα γεγονότα της Κύπρου τον Ιούλη του '74.
Μπροστά οι νέοι, οι νέοι σε ηλικία, οι νέοι σε ιδέες. Μήπως και τότε οι πολλοί δεν σώπαιναν; Μήπως και τότε πολλοί δεν συνεργάστηκαν, δεν πλούτισαν, δεν ασπάστηκαν το όφελος της σιωπής και του ναζισμού; Αυτοί ήταν το στήριγμα του εφτάχρονου ολοκληρωτισμού.
Το Πολυτεχνείο είναι το ορόσημο του αγώνα.
Ψωμί- Παιδεία-Ελευθερία ήταν το σύνθημα τότε. Ας αναρωτηθούμε ποιό είναι σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά.
"Το πρώτο βράδυ της κατάληψης του Πολυτεχνείου μια ομάδα περίπου εκατό χουντικών νεολαίων της οργάνωσης Κόμμα 4ης Αυγούστου (Κ4Α) του Κώστα Πλεύρη μαζί με ασφαλίτες και παρακρατικούς αποφάσισαν να οργανώσουν εισβολή στο Πολυτεχνείο, αλλά ελλείψει σχεδιασμού και ηγεσίας περιορίστηκαν στην παρεμπόδιση της τροφοδοσίας των φοιτητών από εξωτερικές ομάδες περιφρούρησης".
Ποιός ήταν αυτός ο Πλεύρης;
Τα γεγονότα, τα σύμβολα, οι νέοι. Αν τα λόγια τα παίρνει ο αέρας, οι πράξεις μένουν ανεξίτηλες και σημαδεύουν την πορεία μας.
Ο Διομήδης Κομνηνός μαθητής ακόμα, έπεσε νεκρός, δεν πρόλαβε να ζήσει. Δεκάδες οι νεκροί εκείνη τη μέρα. 17 Νοέμβρη.
Το Πολυτεχνείο τότε ήταν η κορύφωση του αγώνα ενάντια στη στυγνή δικτατορία.
Ας αναζητήσουμε και σήμερα εκείνους τους τρόπους αντίστασης, απέναντι στη φτώχια, στην αδικία, στη βία που ασκει η εκάστοτε εξουσία στο σώμα του λαού, ώστε να επιπλέει στις δάφνες της.
Μόνο έτσι τιμούμε το Πολυτεχνείο, εκείνους τους νεκρούς. Οι νεκροί πάντα είναι νεκροί, όπως και να σκοτώνονται, με όποιο τρόπο.
Οι νέοι έχουν τον πρώτο λόγο, τους ανήκει το μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου