Βαβέλ

Όταν δημιουργείς και υπηρετείς ένα σύστημα, πέρα των ορίων της φύσης, κάποια στιγμή ο πύργος θα καταρρεύσει.

Ποιά είναι τα όρια του καπιταλισμού, πόσο ακόμα ο άνθρωπος θα ζει αφύσικα, πόσες αντοχές υπάρχουν ακόμα στο χιλιομπαλωμένο σώμα της ανθρωπότητας.

Έχεις την αίσθηση πως οι μισοί κτίζουν και οι άλλοι μισοί γκρεμίζουν. Δυστυχώς δεν είναι αίσθηση πια, είναι η πραγματικότητα με τα χέρια ψηλά.

Η κλιματική αλλαγή, όπως αρέσκονται να την λένε, δεν προέκυψε κεραυνός εν αιθρία, κουβέντα για την αιτία οι υπέρμαχοι του πύργου της Βαβέλ. Βέβαια δεν υπάρχει χρόνος για τέτοιες σκέψεις, προέχει το κέρδος επί πτωμάτων.

Φυτοφάρμακα στη γη, μόλυνση του αέρα με κάθε ρύπο, τερατουπόλεις χωρίς εξαερισμό, λύματα στα ποτάμια, καταστροφή των δασών, υπερκατανάλωση, δάνεια από το μέλλον οι αχόρταγες ορέξεις.

Να γυρίσουμε πίσω; 

Μα τα χημικά αυξάνουν το κέρδος, ο θεσσαλικός κάμπος είναι τίγκα, ο καρκίνος σε αυξημένα ποσοστά, η μνήμη του Τσερνομπίλ ακόμα τρομοκρατεί...

 Οι μικρές τοπικές κοινωνίες χάνονται, αφομοιώνονται στο γιγάντωμα του κέρδους. Αν είσαι μικρός δεν δεν επιβιώνεις, γίνε coca cola. Όχι, προτιμώ να γίνω ο παππούς μου, ποτέ δεν έπινε coca cola. 

Τι κάνουμε τώρα; 

Για την ώρα ακούμε ένα ποτήρι κρασί την ημέρα, πίνουμε ένα τραγούδι, μεθάμε ένα βιβλίο.. Μπερδεμένα έγραψα το τελευταίο; Μα είναι. 

Μόνο η μικρή ελιά είναι ξεκάθαρη, λούστηκε στη χτεσινή βροχή, λάμπει σήμερα στον ήλιο.