~"Αν το κλίμα ήταν τράπεζα, θα το είχαν σώσει" φώναζε χθες χιλιάδες κόσμος στη Φρανκφούρτη.
Αμφιβάλλει κανείς;
~Ένα δύσκολο καλοκαίρι με πήρε μαζί του, βαδίζω σ' ένα τεντωμένο σκοινί κρατώντας ανείπωτες ισορροπίες, βυθίζομαι παλεύοντας για μια ανάσα ζωής, δεν θέλω να μοιρασθώ την ασχήμια μου, μόνο την ομορφιά έμαθα μαζί σου.
~Δεκαπενταύγουστος! Της νοσταλγίας και της σιωπής.
~Της φωτιάς και της αρμύρας, γιαγιά, μάνα, σύντροφος και κόρη. Η κόρη μου γεννήθηκε τη μέρα που πέθανε η γιαγιά, πήρε τ' όνομά της, η ζωή δύει και ανατέλλει, δίχως τη γυναίκα πεθαίνει. "Τ' ονομά σου, ψωμί στο τραπέζι" έγραφε ο Βρετάκος, η γιαγιά τα χαραματα ζύμωνε ψωμί για δέκα άτομα, δεν πήγε ποτέ στο Ντουμπάι, έκανε οικονομία, μεγάλωσε έξι παιδιά και είχε τους πιο ωραίους κήπους στο χωριό.Η γιαγιά φορούσε πάντα ποδιά, τη γέμιζε με φασολάκια, ντομάτες, καλαμπόκια. Η ποδιά της γιαγιάς ποτέ δεν ήταν άδεια.
Κοντά της έμαθα τη ζωή και τον θάνατο. Τη θυμάμαι ψηλή, και λυγερόκορμη, σοφή και πεισματάρα. Στα νιάτα της ήταν μια όμορφη γυναίκα.
Ήμουν τόσο ευτυχής με τη γέννηση της κόρης μου, που στη κηδεία της γιαγιάς δεν έκλαψα, νόμιζα ότι ξαναγεννήθηκε.
~Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρη σώματα και ψυχάς.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
~ Το χωριό μου είναι ένα ποτάμι, ένας έλατος, ένα βιβλίο και μια φέτα ψωμί στο χέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου